DASHURI E NDALUAR_ROMAN

Dashuri e ndaluar.

Ne një qytet te vogël, jetonte një njeri shumë i pasur me emrin Xhavit.Ai kishte aktivitete tregtare te shumte, por me fitimprures kishte një kantier ndërtimi.Gjithçka Xhaviti e shikonte ne syrin e interesit material dhe për te arritur synimet e tij, perdorte çdo rrugë te mundeshme.
Urdherat e tij kishin bërë sa e sa zemra te tronditen, kishin bërë nëna e fëmijë te qanin, sy te lotonin,dashuri te ndahen,shpirtera te vajtonin…
Ketij njeriu te verbuar pas pasurise, edhe po ti falje gjysmen e botës nuk do të ngopej, por do të pyeste menjehere"po gjysmen tjetër kush e ka"?
Megjithatë kishte një djalë me zemër te bardhe si bora e porsarene, një njeri me zemër te madhe, i edukuar ne formë te shkelqyer.Emri i tij ishte Enes dhe vetëm mbiemrin kish te ngjashem me te atin i cili megjithëse i lig, djalin nuk kishte pranuar ta beje si vetveten. E kishte dërguar në shkollë, dhe sapo kishte dalë një nder studentet me te mirë ne fakultetin e Inxhinierise.Ishte miresia vete, nuk thonë kot :"nga ferra del trëndafili".
Enesi tashmë 23 vjeçar kishte kohe qe njihej me një vajzë qe rrjedhte nga një familje e varfer, Nadia quhej.Ishte bukuria vete.Me vetullat e saj te shendritshme si te ishin te veshura ne argjend, te gdhendura, si një hënë e ngrënë, me një fytyre rrumbullake, dhe një nishan të madh qe kishte nën buzë…
Enesi e donte atë marresizht, e kush nuk mund ta donte këtë perri, përveç atyre qe i kishte verbuar paraja.
Xhaviti megjithëse e donte shumë te birin, nuk mund te lejonte qe ai te martohej me një vajzë kaq te varfer.Ai kërkonte qe i biri të merrte një vajzë me pozite, te shkolluar e jo si Nadia e cila ishte shkeputur nga shkolla qe ne klase te 7-te kur i vdiq e jema.
Nadia jetonte me babane e saj te sëmurë ne një shtepi gjysëm te shembur dhe askujt nuk i binte ndërmend për te, përveç Enesit i cili për çdo ditë do të trokiste ne deren e saj dhe do të merrte te shkruar listen e gjerave ditore qe i duheshin.
Qe te dy ata mendonin se po të ishin te vendosur ne këtë dashuri nuk kishte force qe ti ndaje, madje edhe Xhaviti me ose pa dashje do pajtohej me këtë vendim.
Një ditë Xhaviti i thotë te birit: Biri im, ti tashmë u rrite, u bërë burrë dhe duhet të bëhesh zot i vetvetes.Kam menduar te te nis larg ne një udhtim pune.Unë dalengadale po plakem dhe duhet te te mesoj shumë gjëra rreth biznesit qe shkolla nuk ti meson dot.Gjithçka qe kam është e jotja por ama kjo nuk do të thotë qe ti të mos perpiqesh,ndaj bëhu gati qe pasneser te nisesh.
Enesi fillimisht u gezua qe me në fund babai filloi te pranonte qe ai ishte një i rritur, por gezimin e theu fytyra e bukur e Nadias e cila do ti mungonte gjatë udhetimit te tij.
Rendi i mërzitur ne shtepine e Nadias,dhe e vuri atë ne dijeni qe do të largohej për disa jave, pune tregtie, por ti mos u mërzit, unë do të jem gjithmonë afër teje , zemra kurrë nuk do të te harroje, gjuha ime do të jetë a largur gjithmonë ne permendjen e emrit tënd Nadia, dhe ne gjume do të te enderroj vetëm ty.
Ne fillim ajo, u mërzit sepse Enesi ishte i vetmi njeri qe i gjendej ne çdo çast, dhe meqë nuk i dilte dot nga goja fjala "ik" pohoi me kokë. Enesi e perqafoi fort dhe i rreshkiten lotet pikë pikë, sikur ta shikonte për te fundit herë.
Ne momentin e ndarjes ai nuk harroi qe ti linte edhe disa te holla dhe ti premtonte se do bënte çmos qe te kthehej sa me shpejt.
Nadia ashtu e hutuar siç ishte, mori ne dorë parate dhe diçka deshi te nxjerre nga laringu, mirëpo nuk e la Enesi.
Mos ma shto akoma merzine e dashur, është vetëm ceshjte ditesh, unë do kthehem dhe do të mendojmë me gjatë rreth marteses, te jetojme te ty te lumtur e te gezuar. Ne jemi te dy me një shpirt, me një zemër dhe nuk mund te jetojme larg njeri-tjetrit.Nuk te shoh dot të jetosh ne këtë shtepi.Kjo është ndoshta shtëpia me ne keqe qe ka qyteti por me e dashura për mua, pasi këtu jeton njeriu qe me sjell freski e lumturi, këtu jeton drita e syve te mi, te cilën duhet ta le të vetmuar për disa kohe.
Këto fjale tha Enesi dhe iku duke kthyer koken prapa çdo dy metra.
Edhe Nadia e percolli, me një shikim te dhembshem dhe si padashje filluan ti rreshqasin lotet te cilët lagen nishanin e madh qe kishte nën buzë.
Nga perlotja edhe faqet e kuqe si një biskote u lagen, dhe loti qe pikonte gjithnjë e me shumë sikur i thosh:A ka me te rëndë se unë? Rete e formuara nga lotet e Nadias u ngriten deri në horizont dhe filluan te pikonin kudo mbi qytet,çdo pikë loti qe pikonte lexohej , kishte një kuptim te veçantë, dhe te tera bulat e lotit formonin një poezi ndarje qe e recitonte zemra e te dy te rinjve.

Ne u ndamë ne errësirë
Jeta ndarje ka
Porse zemra lamtumire
Zemres nuk i tha.

Do bashkohemi ne drite
Këtë e dimë mirë
Prandaj zemër mos i thuaj
Zemres lamtumire.

Ndërkohë, Enesi humbi ne kethese dhe Nadias i mbeti dora pershendetese lart e ngritur si te ishte statuje.
U fut brenda shtepise se vjetër,e cila tashmë i dukej si varr, dhe kridhej ne trishtim.
Diçka te madhe mbante Nadia brenda gjoksit, diçka qe nuk mundi ta shprehe sa ishte Enesi aty.
Ditët kalonin pak ngadalë, nuk kishte njeri ti shtynte.
Nadia merzitej dhe demoralizohej për çdo ditë gjë qe e vuri re edhe babai i saj.Fillimisht u hoq sikur nuk kuptoi qe Nadia është e trembur dhe e trishtuar ,por me pas nuk nguroi ta pyese:Cke o bija ime qe te shoh kaq te mërzitur?
E di qe te kam munduar, te hoqa nga shkolla për te te bërë shebertoren time, te kerkoj te falur.
Unë te shkaterrova, por ama nuk kisha tjetër veç teje o drita ime.
Ne kohe kur shoqet e tua loznin e qeshnin,kur ato rrinin mbi libra, ti rrije mbi koken time. Ty te kam pasur djalë, ty te kam pasur vajzë, ty te kam pasur gjithçka, ti je e vetmja qe me ke mbetur ne këtë botë o drita e syve te mi.E di qe nuk te kam ngopur dot as me buke, madje qe as kam pasur mundësi te te blej një rrobe te re, ndërkohë qe shoqet tuaja visheshin si mos më mirë.Fliste babai i gjore dhe lotet i mbuluan fytyren e rrudhur ca nga sëmundja e gjatë e ca nga pleqeria.
Edhe Nadia qau, perqafoi babane fort,dhe i tha: te betohem baba qe nuk jam mërzitur me ty, ti me rrite e me bërë kaq sa jam,me edukove, sa herë mbaj mend qe me ngrije hopa si një kukull drejt llampes…
Se ke idenë sa e gezuar isha kur ktheheshe ne shtepi nga puna e rëndë, isha aq e gezuar sa rendja me vrap te te hapja deren përpara nenes.
Me pas te hidhesha ne qafe e qendroja minuta te tera ne perqafimin tënd.
Me rrite qe te me kesh pranë ne këto momente te vështira, ndaj mos ma përmend sherbimin sepse nuk po bëj asgjë me shumë nga cme takon.
Ti nuk ke askënd ku te perplasesh, por ama as unë nuk…
Deshi te thotë se edhe unë nuk kam asnjë tjetër përveç teje ne këtë botë, por i erdhi ndërmend fytyra e Enesit sikur i thonte:Kaq shpejt me harrove?
Me pas mbizoteroi një heshtje e thate,baba e bije prisnin qe njeri prej tyre te thyeje heshtjen.Ndërkohë u degjua zëri i dobët i babait.
Po atëherë çfarë ke o bija ime qe rri kaq e mërzitur? C'fare ke qe nuk ve asgjë ne goje? Mos valle je e sëmurë?
Jo, u pergjigj Nadia, tjetër gjë kam por nuk jam ne gjendje te te them momentalisht, megjithëse te dua shumë.
Jo, ngulmoi Babai me vendosmëri, unë dua te di çfarë te bën të vuash kaq shumë, dhe te lutem më trego mos mi shto dhimbjet ende.
Me në fund Nadia i tregoi një pjesë te historisë, dhe turpi e mbuloi te teren, faqja e saj u skuq si një qershi e porsapjekur.
Enesi njihej për zemren e tij te bardhe dhe te gjithë flisnin për te ne qytet.Edhe babai i Nadias kishte dëgjuar për te, befas e mbuloi gezimi ne fytyre dhe u gezua qe e bija e tij, tashmë do të kishte një tjetër jetë.
Për këtë merzitesh i thotë me çudi? Mos valle mendon se unë mund te te prish lumturine ty o bija ime? Ti do të jesh bashkeshortja e një njeriu te ndershem, një njeriu te respektuar, te dashur tek të gjithë.Ti deri tani ke mbjellur veç miresi dhe tashmë do korresh atë çka mbolle.
Joooooooo, jo briti Nadia, unë kam bërë edhe një gabim të madh qe po me rendon kaq shumë sa nuk mund ta mbledh veten,mezi pres te kthehet Enesi e ti tregoj.
Po ma trego o bija ime sepse çdo gabim ndreqet. Jo kundershtoi Nadia me force, jooo.
Të lutem, te lutem, pergjerohej dhe qante babai derisa Nadias ju mbush mendja te tregonte tërë te vërtetën pasi nuk kishte kuptim qe edhe i ati te vuante për këtë "gabim". Unë … Unë… he pra bije fol, ngulmon Babai si për ti dhënë zemër.
Unë pres…Mos u mërzit qeshi Babai, pune ditesh është do të kthehet Enesi.
Jo thotë Nadia unë… He pra çfarë ti? Unë … Unë pres një fëmijë.
Si i thotë babai? Po po, pres një fëmijë me Enesin.Babait filluan ti erresohen sytë, fytyra ti skuqej, rrudhat ti shtohen, gjaku filloi ti qarkulloje me shpejt se zakonisht, ju duk sikur tavani i shtepise se vjetër ju shemb mbi kokë, dhe briti: perjashta, perjashta… Bertiti aq shumë sa mezi mbushej me fryme.
Jo baba te lutem, ja priti e bija, te lutem…Jashte , jashtë perseriste goja e babait por ama jo edhe zemra.
Deshi s'deshi ju bind urdherit te babait, mori një bluze te vjetër e cila me shumë kishte lecka te arnuara sesa copen e saj arigjinale.Mori edhe një batanije dhe doli jashtë ne kopesht te fleje.
Ku kishte gjume,i ftohti nga njera anë, Enesi dhe babai nga ana tjetër…
Duke qenë ne këtë gjendje te rëndë psikologjike i shkoi në mendje te vrase veten.
Donte te jetonte,por nuk duronte dot qe ta tregonin ne gisht si një imorale, nuk donte qe te thonin njerëzitë"e bija e filanit".Megjithatë ndryshoi mendje,i erdhi keq për Enesin qe e donte aq shumë,i erdhi keq qe edhe për babane qe do të mbetej fare i vetëm, i erdhi keq edhe për femijen qe kishte brenda barkut te saj.
Duke menduar ne këtë gjendje e zuri gjumi, sepse ishte raskapitur gjithë ditën pas puneve te rendomta.
Ndërkohë babai i saj nuk kishte gjume,nuk i shkonte kurrë ndërmend qe e bija te kish bërë diçka te tillë.E donte shumë te bijen, dita qe kishte lindur ajo kishte qenë me e lumtura e jetës se tij.Ajo ishte e vetmja qe i kishte sjelle kaq hare dhe qe i bënte me te lehta dhimbjet e semundjes se pasherueshme.
Sa gjëra kujtonte babai… I binin ne mend castet kur e përcillte për në shkollë,momentet kur e merte nga shkolla.I kujtohej edhe koha kur kishte pasur ditelindjen dhe Nadia i kishte bërë një dhurate te cilën e kishte blere me parate e kursyera nga cokollatat.
Kujtonte babai dhe qante, derisa ne një moment e mblodhi veten, duke thënë: A ka njeri qe nuk gabon?A mund te hidhet tutje një roman nëse nuk na pëlqen kapaku i tij?
A mund ta shkel me këmbë tërë sherbimin e sakrificen qe bëri për mua ime bije?
O Zot… O Zot me fal, me fal, me faaaal, si munda te mohoj time bije…
Kaq tha babai, mblodhi tërë forcat te ngrihej ne këmbë dhe pasi provoi disa herë rradhazi u ngrit dhe doli kembadoras ne kopesht te gjente te bijen.
Me në fund e pa ne kopesht ku e kishte mberthyer gjumi, fytyra i ishte nxire nga te ftohtet, lotet i kishin ngrire ne te dy sytë.
I thirri:Ngrihu Nadia dhe fale babane… e shterngoi fort ne qafe, madje e puthi midis dy syve ne ballin e vogël.
E mori, brenda te flinte dhe e qetesoi qe çdo gjë do të shkonte për mrekulli. Unë kam dëgjuar për këtë djalë, ai është shumë i dashur dhe nuk ka pasur qëllim te luaje me ty.
Qe nesër do të vete të flas me babane e tij Xhavitin, do ti tregoj fill e për pe.
Nadias i shkelqyen te dy sytë e kaltert, sytë i qeshen dhe akulli qe kishte zënë rrenje ne zgavrat e tyre u shkri nga loti i nxehte i gezimit.
Me pas ashtu e lumtur, perqafoi fort babane dhe qendroi për minuta te tera ne perqafimin e tij.Ndërkohë, qe lote gezimi dhe dhebjeje rridhnin ngateruar nga sytë e te dyve.

Me pas Baba e bije u futen sërish brenda te kalojne adhe pjesen e mbetur te nates.
i fiken dritat, mbyllen kapaket e syve dhe i zuri gjumi.
Nadia tërë kohën e gjumit pa Enesin ne ëndërr, sikur ju afrua pranë me një trëndafil te kuq ne dorë, dhe dhuroi dhe ndërkohë deshi ta puthe.Mirëpo enderren e bukur e prishi dielli i zjarrte i cili i bëri shenjë Nadias se kishte ardhur koha te zgjohej.
Kështu mbaroi enderra e bukur,Nadia u ngrit të merrej me punët e mengjesit. Ndërkohë edhe Babait i doli gjumi,por këtë herë ndryshe nga ditet e tjera.Ai kishte vendosur te ndihmoje te bijen dhe nuk i ndjeu aspak dhimbjet qe kishte ne tërë trupin. Pasi bëri sikur hengri nja dy kafshata buke, mori ilacet e zakoneshme te mengjesit, një shkop ne dorë dhe u nis për ne shtepine e Xhavitit.
Njerezit cuditeshin tek e shihnin, c'hall mund te këtë thonë qe del ne këtë gjendje?!
Pasi bëri disa pushime rradhazi vuri re se kembet po i dobesoheshin por ama nuk deshi te kthehej mbrapsh.Here ulej herë ngrihej derisa arriti tek shtëpia e Xhavitit qe ngjante me shumë me një keshtjelle mbreterore, me një kopesht të madh,e me një oborr mjaft te gjerë rreth e rrotull.
Trokiti ne porten e jashtme dhe menjehere porta u hap nga një djalë i ri rreth te njezet e pesave.Urdheroni zoteri, ce mirë ju ka sjelle?
Doja te kakoja pak Të zotin e kësaj shtepie, e kam mik i thotë.
Po menjehere thotë portieri, te shpie unë deri tek ai.
Portieri përpara dhe miku nga pas po ngjiteshin tek dhoma e pritjes se Xhavitit. Portierit ju desh qe disa herë rradhazi ta ndihmonte mikun e sëmurë, pasi e vuri re qe po e linin forcat.
Me në fund arriten dhe Xhaviti sapo e pa ja priti :Urdheroni, urdheroni… e si mund tju ndihmoj? Ndërkohë qe i bëri shenjë sherbyeses qe ti sjelle diçka për te qerasur mikun.
Jo jo, ja priti, nuk dua asgjë ngase nuk ndjehem as mirë por do të lutesha te me kushtonit nga koha juaj e shtrenjete vetëm dhjetë minuta.
Patjetër ju pergjigj Xhaviti dhe ju bëri shenjë te gjithë njerëzve të huaj te dalin, përveç njerit qe quhej Hamad.
Të Hamadi besonte shumë,e kishte si krahun e tij te djathte, me atë i bënte pazaret e ndyra, ai e ndihmonte te lante hesapet me njerëzitë qe mundoheshin të mos i nenshtrohen.
Hamadi vete, ishte njeri me zemër tigri, kishte lindur për te bërë keq dhe nuk kenaqej përveç ne këtë mënyrë.
Ai kishte nevojë ti bënte keq njeriut ashtu siç ka njeriu nevojë për ajër.
Por megjithatë kishte arritur te fitonte simpatinë e pasanikut me të madh te qytetit madje te ishte me i aferti I tij.
A mund të flas ja priti miku?
Po i thotë xhaviti, tani po, më trego fill e për pe ku e ke hallin dhe unë do të te ndihmoj.
Xhaviti kushedi mendonte se kishte nevojë për ndonjë para për te blere ilacet ndaj nuk e vuri shumë ujin ne zjarr.
Kur e pa se mysafiri nuk po dinte nga t'ja nise si për ti dhënë kurajo i tha: He pra më trego si e ke hallin?
Aman i thotë. po qe baba, halle e probleme ke, sepse ti je baba vete dhe e di sa vlen dashuria e femijes, e di se çfarë do të thotë të kesh fëmijë…
Shpejegohu pak me qartë foli Xhaviti, më trego ku do të dalësh?
Qe të mos zgjatem po ta tregoj si qëndron puna me dy fjale: Vajza ime dhe djali juaj dashurohen.
Si ja priti xhaviti?! Jo jo nuk ka mundësi, nuk ka mundësi…
Po po, është me se e vërtetë, ime bije pret një fëmijë, dhe për disa muaj do bëhemi gjysher, qe te dy.
Jo bertiti xhaviti i inatosur,jooo Enesi im besoj qe nuk e njeh fare tet bije dhe do ju lutesha të mos ja vini atij këtë faj. Atehre ta pyesim i thotë?
Ke te pyesim thotë xhaviti? Enesi është i fejuar dhe për pak dike do të martohet dhe i permendi një emër te një qyteti te largët.
Po me ke,qenka fejuar dhe kur kështu? Është fejuar qe përpara katër muajsh me vajzen e një deputeti dhe as qe do tja dije për bijen e një leckamani si puna jote,e madje as qe ka ndërmend te kthehet me këtu për te jetuar.
Ne atë çast Babai u ndje keq, nuk deshi me të fliste asnjë fjale, dhe u ndje aq i zhgenjyer nga Enesi sa edhe kembet i dridheshin.
Me te vërtetë nga ferra del lulja ja priti, po si nuk me vajti mendja qe prapë lule ferre mbetet ajo?!
Doli jashtë shtepise madheshtore i cila ne dalje nuk ju duk me aq e bukur sa ne fillim, por ngjau me një burg te vërtetë ku ishin denuar te rrinin aty njerëz te ligj si xhaviti .
Ndërkohë për pak filoi edhe një shi i bute, dhe babai i gjore herë rrezohej e herë ngrihej derisa me në fund arriti te hyjë deri ne pragun e shtepise ku u shemb ne toke si një bust.
Fryma i merrej , gjuha i iku, vendi po i erresohej dhe zemra filloi ti rrihte shumë ngadalë.
Mblodhi forcat, perqafoi Nadian, dhe i tha vetëm me dy fjale, qe Enesi është i fejuar, ndaj kujsedu për veten dhe për femijen tënd.
Kaq tha babai i mjerë, dhe zemra e tij bëri tik takun e fundit . Nadia ne atë moment uleriu aq fort saqë u thyen edhe tjegullat e vjetera te shtepise.Ndërkohë ja mbylli te dy sytë babait te saj dhe e perqafoi sërish duke ndjere veten fajtore për vdekjen e tij.
Zemra e saj nuk donte ta besonte qe Enesi është fejuar, ajo e dinte qe ai e donte shumë dhe qe do të kthehej shumë shpejt.
Ndërkohë qe Xhaviti po mundohej tani si ta zgjidhte këtë problem, pasi I biri do të kthehej shumë shpejt, dhe do të dilte genjeshtera e tij ne shesh.Jo vetëm kaq por do pranonte publikisht edhe atesine e femijes me Nadian dhe enderra e Xhavitit për ta martuar me një grua me pozite do shkaterrohej.
Ndërkohë qe nderhyri Hamadi:Mos u merzitni Zoteri këto pune do i ndreq unë përpara se të vijë Enesi, ndaj qetesohuni, dhe mos e mbani mendjen fare këtu.
Xhaviti buzeqeshi, dhe me këtë buzeqeshje kuptohej fleteleja për Hamadin, të merrej me zhdukjen e Nadias.
Do te nisem qe tani, tha Hamadi sepse ti e di qe nuk te shoh dot te rrish ne siklet.
Kaq tha dhe u nis, ndërkohë pasi pyeti disa njerëz për shtepine e Nadias i treguan me gisht germadhen e vjetër, por për çudi ne të kishte shumë njerëz?
Cte këtë ngjare tha me vete?
U afrua edhe me shumë dhe ndjeu vaj, te bertitura edhe te qara dhe e kuptoi qe mysafiri qe kishte pasur përballë para disa oresh kishte dhënë shpirt.
Nuk i mbeti tjetër përveçse te largohej dhe ta linte këtë pune pas disa ditesh, sa te qetesohej pak gjendja, ndërkohë qe as Enesi nuk ishte kthyer.
Kaloi një jave dhe Nadia ishte krejt e vetme, por ishte shpresa dhe dashuria qe kishte për Enesin ajo qe i jepte force, ajo ishte e sigurtë qe sapo ai te kthehej çdo gjë do të merrte fund.
Ndërkohë, një nate vonë, bie dera. Kush mund te jetë valle ne këtë ore mendoi ajo?
Menjehere i vajti mendja tek Enesi, zemra i rrahu fort dhe rendi me vrap te hape deren. Mirëpo…
Shtangu në vend ,kur përballë saj pa një njeri me një corap te zi mbi kokë, sikur të kishte pikuar nga oxhaku me bloze.
Nuk vonoi shumë dhe njeriu filloi te ecte drejt saj. Ajo e trembur filloi te bertase me sa kishte ne kokë: Ndihmë, ndihmë , ndihmë…
Askush nuk degjonte ne atë nate te lige aq më pak qe shiu binte litar dhe kercisnin gjethet e pemeve bashke me llamarinen e një pjesë te korridorit te shtepise.
Pasi e pa qe e bertitura nuk do bënte dobi i vajti ndërmend te dalë nga dritarja e dhomes se babait dhe tja mbathe ne anën tjetër te shtepise.
Ashtu bëri kercei dritaren dhe ja filloi te vraponte sa edhe fryma po i merrej.
Ndërkohë qe edhe njeriu me maske vinte me vrap pas saj.
Pasi eci disa qindra metra vuri re se njera prej kembeve rrjedhte gjak nga poshtë.Me pas pa se edhe shapka i kishte humbur diku ne balte.
Hamadi rendi pas saj mirëpo errësira e nates e tradhetoi dhe nuk e lejoi ta shohe Nadian. Ai gjeti shapken dhe mendoi me vete, ku do veje, përsëri këtu do kthehet ndaj nuk po lodhem me sot.
Ndërkohë Nadias edhe ferra tashmë i dukej "Xhaferr", vetëm vraponte dhe kur vuri re se nuk po e ndiqte me njeri ndaloi e ulur ne një gur.
Kishte ecur shumë dhe për afro dy ore kishte arritur ne një fshat.
Tërë naten e kaloi jashtë ne shi i cili nuk i kishte lënë vend pa lagur ndoshta edhe gjuhën brenda ne goje.

Vazhdon......

Ishte vërtetë ftohte, ndërkohë qe buzeqeshja e diellit ne agim paralajmeronte për një kohe te mirë.
Hipi mbi një gur, ku rrezet e diellit binin pingul me qëllim te shkrihej e thahej…Kishte kaluar vërtetë një nate te lige, ndoshta me te veshtiren e jetës se saj dhe i duhej pak kohe ta kaperceje këtë ëndërr te fikeshme.
Dikur kishte dëgjuar nga i gjyshi se "Zoti është me durimtaret" dhe tha me vete, nëse është e vërtetë kjo atëherë duhet te shpresoj qe Zoti nuk do me humbe, dhe padashje buzeqeshi nën vete.
Nuk dinte c'te bënte, mendoi te kthehej nga kish ardhur, por ku te kthehej? Kthimi ne kasollen e vjetër do të thotë vetedorezim ne kthetrat e vdekjes.
Po c'te bënte atëherë? Ajo skishte asnjë ku te mbeshtetej, dhe i vetmi njeri qe mund ta ndihmonte ndodhej aq larg…
Megjithatë fjala e gjyshit i dha një kurajo te madhe, dhe thosh me vete:"Përse valle nuk ju kushtova me shumë rëndësi porosive te tij"?...
Mendoi te trokiste ne ndonjë dere shtepie ne atë fshat te vogël, por i vinte dhe turp.Mendoi e mendoi por nuk pa ndonjë zgjidhje me te mirë se ajo dhe ju drejtua shtepise me te afert.Hyri ne oborrin e saj te rrethuar me një gardh te drunjte mirëpo nuk pa asnjë levizje njeriu!!!
Eh tha me vete , sa shpejt ndryshon tradita ne popull, unë e dija qe ne fshat ngrihen qe me nate, po kjo kështu!!!
Sa me shumë i afrohej deres aq me e habitur mbetej.
Erdhi deri tek dera, dhe nisi te trokase me doren e ngrire nga I ftohti…
Trokiti një herë, askush sju pergjigj, trokiti sërish persri asnjë reagim! Trokiti me fort por sërish nuk foli njeri!
Mendoi ta hape deren por nuk e kishte zakon te hynte pa leje, me mirë preferoi te qëndrojë pas saj derisa te zgjohen te zotet e shtepise.
Priti një ore dhe sërish asnjë ze, asnjë zhurme dere…
Atëherë tha me vete, ndoshta do jetë shtepi e braktisur sepse kish vite qe kishte filluar dyndja masive ne zonat urbane e kryesisht nëpër qytetet e mëdha.
Fshati ishte tashmë diçka e dalë mode, dhe nuk i plotesonte me nevojat e rinise, për argetim, clodhje e arsim…Sa keq psheretiu nder vete Nadia, ndoshta këtu nuk ka vende argetimi,por ama bën një jetë kaq te bukur, kaq te qete, ne shtepine tënde ku nuk i shkon ndërmend njeriu te te beje keq, njerëzitë janë aq te afert me njeri-tjeterin…
Duke çuar ndërmend këto gjëra harroi te trokase sërish, dhe për pak sekonda e pa veten brenda shtepise modeste, qe nuk qe me e mirë nga shtëpia e saj.
Hyri brenda dhe nuk pa këmbë njeriu,por disa rroba te vjetera qe ishin lënë mbi një shtrat druri, dhe një pale tesbih lënë permbi një postiqe te leshte.ndërkohë mbi oxhak kishte një libër te shendriteshem nga kapaket qe i terhoqi vemendjen.
Ne fillim ju desh ta pastroje me një lecke qe pa mbi krevatin e drunjte dhe me pas e hapi dhe vuri re qe ishte një libër i shenjtë qe i thonin Kuran.
Nuk kishte dijeni për këtë, madje si kishte interesuar kurrë ne jetë,pasi nderroi disa flete, pa një varg te tij qe e mbushi plot force e shprese:"Me te vërtetë pas veshtiresise vjen lehtesimi" i cili ishte përsëritur dy herë rradhazi.Ah s'ka dyshim qe kështu do të jetë tha Nadia, dhe u duk sikur ju shfaq fytyra e qeshure e Enesit ne kapakun e shendriteshem te kuranit.
Tha me vete po këtë libër përse nuk e paskan marrë me vete por e kanë lënë mbi oxhak ta permbyse pluhuri?
Megjithatë i ftohti e uria e bene qe ta lere sërish librin mbi oxhak, i cili heren e dytë shkelqeu edhe me shumë.
U mblodh nën lecka derisa u ngroh pak dhe me pas filloi te kërkoje nëse ka mbetur gabimisht ndonjë gjë për te shuar urine.
Pasi verejti ne një dollap druri pa se kishte buke madje jo shumë e ndenjur dhe habia i shtohej ende me shumë! Megjithatë e mori buken dhe pasi e theku pak ne thengjij nisi ta hante me shumë uri.Ndërkohë u degjua një kercitje ne dere qe e la te shtangur për një moment, e pas zerit te ngjirur te deres u shfaq edhe një plak i moshuar, mbushur plot thinja ne kokë, me një mjeker te bardhe si bore e me duar te thara plotësisht sa nga i ftohti e sa nga pleqeria.
Nadia u skuq nga turpi dhe harroi të flasë por u ngrit ne këmbë e priste nga momenti ne moment reagimin e plakut.Priti pak sekonda por plaku nuk flet, për çudi as qe e ka vënë re se ka njeri brenda ne dhome, vetëm mori disa shkarpa qe kishte mbledhur dhe u drejtua drejt oxhakut.
Nadia u habit edhe me shumë dhe me në fund e theu heshtjen duke thënë: Më fal qe ndoshta hyra pa leje por mendova se është shtepi e braktisur…
Atë çast plaku hodhi shikimin drejt kendit te dhomes nga erdhi zëri shumë i habitur dhe tha jo, jo nuk ka mundësi ti ke vdekur, o Zot o Zot me dërgo sa me shpejt tek ime bije, mos më ler te vuaj kaq shumë ne këtë botë mizore…
Ndërkohë qe Nadia vuri re se kishte përpara një njeri te verber dhe qe kishte derdhur lot, e kishte zemren cope, plot plage e andrralla.
Sa keq i erdhi për te, ju afrua dhe filloi ti fshinte pikën e lotit qe i rrodhi nga syri i tij i verber.
Më fal qe ndoshta te shqetesova, por unë nuk jam jot bije, jam një vajzë jetime, pa nene pa baba, pa motra e vëllezër.Gjithçka qe kam është vetëm një njeri qe e dua shumë por jeta po tregohet kaq mizore me ne…
Atë çast Nadia vuri re se se plakut po i lotonin te dy sytë, dhe sa me shumë degjonte aq me i shpeshte bëhej loti.
E degjoi tërë historinë e Nadias ne këmbë, me pas çoi duart drejt saj dhe i perkedheli koken rrumbullake, qe se kishte perkedheluar askush qe prej nates kur babai e kishte nxjerre jashtë.
Me pas i gjeti edhe sytë dhe filluan te fshijnë lotet e njeri -tjeterit.
Qane kohe te tera ne këmbë , me pas o lodhen dhe u ulen pranë vatres te ngrohen e te flasin me shtruar.
Ndërkohë qe Nadia nuk rendte se pyeturi dhe plaku tregonte e qante…
Sa e rëndë qenka jeta tha me vete, ande se paskam njohur!!!
Midis te tjerash plaku i tregoi edhe historinë e bijes se tij qe kishte disa vite e vdekur, madje ne moshen me te bukur, kur kishte vendosur ta martoje, madje ja kishte blere edhe vellon e nuserise…
E kishte lënë te vetëm ne lot e verberi .
Ah tha plaku, e largoi Zoti prej meje, dhe e mori për vete ishte aq e mirë, aq e dashur…Fundja Zoti merr te miret, sepse te ligjte s'ka ci duhen.
Me pas rendi ne lutje:O Zot ti e di sa po vuaj por te lutem mos u mërzit nga fjalët e një plaku matuf qe e ka keputur malli,për te bijen qe ti i more…megjithatë ky qe vullneti yt dhe u plotesofte deri në fund, u befte ashtu siç do Ti e jo si te dua unë.
Pas kësaj pyeti Nadian, po ti moj bije cke vendosur te besh tani e tutje?
Ajo ju pergjigj nën ze, as vete se di çdo të bëj,kam frikë te kthehem por ajo qe dua, është te takoj dashurinë time qe do vijë seshpejti dhe ai do me mbroje.
Shumë mirë tha plaku qëndro disa ditë këtu dhe me vonë mbase do gjejmë ndonjë zgjidhje.
Folen e qane derisa shkarpat u dogjën dhe plakut i duhej qe te dilte të merrte te tjera ndërkohë qe këtë herë nuk vajti vetëm por sebashku me Nadian .

Vazhdon......

Pasi kishin marrë nga një krah te mirë me dru u kthyen qe te dy brenda ne shtepi, dhe Nadia nuk ndjehej e qete derisa gjeti një lecke dhe filloi te laje shtepine mirë e mirë.
Ndërkohë brenda shtepise kishte rënë një qetësi e dendur.Pasi hoqi pluhurat e mëdha u ndje shumë e lodhur, dhe mendoi të merrte një sy gjume pranë vatres.
Ashtu bëri, u shtri dhe hodhi përsipër një batanije te vjetër.
Kishte mbi 24 ore qe nuk kishte mbyllur sy, kishte aq kohe qe nuk e kishte pare Enesin ne ëndërr…
Akoma pa mbyllur sytë shfaqet imazhi simpatik i Enesit,me atë buzeqeshjen karakteristike qe e shoqeronte kudo.
Kaloi çaste te bukura me këtë fantazi, por jo shumë gjatë pasi plaku ja prishi gjumin , duke e ftuar te hane darke e te flinte sipër ne krevat.
Pasi hengren gjellen qe kishte gatuar i moshuari, folen pak me njëri-tjetrin dhe vendosen te flene.
Ndërkohë qe Nadia bënte sikur flinte, plaku u ngrit ne gjunje, ngriti te dy duart lart dhe nisi të fliste me ze te ulet.C'te jetë valle? Me në fund e kuptoi qe ai i lutej Zotit i pergjunjur, dhe midis lutjes ishte edhe një frazë e ngjashme me këtë: "O Zot, ti je fales, e pëlqen faljen, ndaj me fal mua.
O Zot me bashko sa me shpejt me time bije, ndërkohë ndihmoje edhe këtë vajzë te mjerë, nuk ka dyshim se Ti je Meshirues i madh.
Kaq tha plaku dhe u mbulua me jorgan këmbë e kokë.
Sa njeri i mirë tha Nadia me vete, sa i sinqertë ne lutje, çfarë zemre…
E ndërkohë për te parën herë edhe ajo ju drejtua Zotit aq sinqerisht, duke I thënë, o Zot te lutem me ndihmo, dhe me mbro nga e keqja e çdo keqberesi" dhe pas kësaj ra te fleje akoma me e qete sepse ishte shumë e sigurtë qe Zoti nuk do ta humbte.
Tërë naten pa enderra derisa enderren e fundit e grisi kënga e kendezit e cila lajmeronte se po zbardhte dita.
Hapi sytë dhe për çudi nuk e pa ne krevat me plakun!!! Ku te këtë vajtur mendoi me vete! Megjithatë nuk ngruroi qe te dalë deri ne oborr e ta kërkoje.Ah c'te bënte i mjeri plak, i duhej edhe te punonte qe te mbante vetveten. Çdogjë e kishte mësuar pothuaj përmendësh dhe ecte aq lirisht nëpër oborr sa mendoje se ai sheh majft mirë.
Nadia rendi ta ndihmonte megjithëse nuk ju kerkua ndihmë,dhe pasi mbaruan disa pune u rikthyen ne shtepi…
Kalonin orët shumë shpejt dhe plaku u mesua me Nadian, por edhe Nadia me plakun madje u bene shumë miq.
Nadia lante , pastronte gatuante, madje bënte edhe pune te rendomta fshati dhe ndjehej mjaft e qete aty, por sërish nuk i shqitej sysh portreti i te dashurit te saj qe mezi priste te kthehej.
Pasi kishin kaluar disa ditë, nadia vendosi te kthehej nga kishte ardhur, dhe i premtoi Plakut se nuk do ta harronte kurrë, dhe nëse do të venin si duhet punët, do kthehej sërish qe ta merrte edhe atë.
Plaku buzeqeshi lehtë sa i shkeqeu edhe mjekera e madhe e thinjur nga urtësia.Me pas foli me ze: Jo moj bije mjafton qe ti te jsh e lumtur ndërkohë unë nuk kam ce dua me këtë jetë, dua te ndahem sa me shpejt prej saj.Kam një mendim, qe duhet te presësh edhe disa ditë qe te bëhet e sigurtë se Enesi është kthyer, ndoshta dy jave …Si thua?
Nadias ne fillim ju duken shumë, por e kuptoi qe plaku kish te drejtë, sepse ishte me shumë rrezik.U mendua disa sekonda dhe nga buza e saj si qeshi e kuqe dolen fjalët:"mirë po pres edhe disa ditë te tjera."
Plaku buzeqeshi sërish dhe me pas u futen te dy ne shtepi për te ngrënë mëngjes sebashku.
Ndërkohë Hamadi gjakatar, nuk la vend pa e kërkuar Nadian dhe nuk i kish vajtur ne mendje se do kishte ikur deri ne atë fshat.
Megjithatë mendoi se bashku me xhavitin te sajojne një vdekje te rreme e një varr te rreme.
Ashtu u be, Hamadi hapi një varr pranë shtepise se Nadias dhe ne gurin e tij gdhendi emrin Nadia.
Ndërkohë Enesit po i afrohej ardhja, ndërkohë as qe kish qenë ne korrent te ngjarjeve qe ditën kur la qytetin e lindjes.Ai ishte tepër i lumtur qe gjërat e tregtise i kishin shkuar aq mrekullueshem dhe pandehte se ne hyrje te qytetit do ta priste Nadia e cila e donte aq shumë.Shpesh herë e permendte emrin e saj, dhe ndoshta kjo permendje e bëri atë qe ta kaloje sa me lehtë periudhën disa javore larg saj.
Ishte ora 24 kur Enesi arriti ne qytetin e tij te lindjes, dhe për çudi kur kaloi pranë shtepise se Nadias nuk pa te ndezur qoftë edhe një qiri, ç'të kishte ngjare valle.?
Megjithatë mendoi se kanë fjetur ndaj edhe nuk ndaloi aty fare, duke i thënë vetes:Duro deri nesër Enes.
Pasi ju afrua shtepise e priti portieri me fjalët me te mira, ndërkohë me pas e priti edhe babai i tij qe e donte shumë.
Pasi e pyeti për punët e biznesit, dhe si ja kishte kaluar andej i tha qetesohu sonte se nesër do gdhije sërish e do flasim me shtruar.
Ashtu u be, Enesi shkoi te flinte ne dhomen e tij dhe pasi pa foton e Nadias si zakonisht para gjumit mbuloi koken me jorgan.
Ne gjume ju shfaq Nadia ne ëndërr, sikur i afrohej por nuk arrinte ta prekte kurrë, i rreshqiste porsi nimfe nëpër përralla, ndërkohë me në fund u degjua edhe zëri i saj i ëmbël, qe i thonte: Si te flihet pa me pare ende?
Ato fjale ja prishen gjumin dhe brofi ne këmbë.Për një moment pa se dita kishte celur, dhe mezi po priste qe te takonte te dashuren e tij.
Sa bëri te dilte pa te atin i cili e ftoi te bënin një bisede te vogël ne dhomen e tij, ku rrinte i kaperdisur edhe Hamadi .
Pasi bëri si gjoja i mërzitur i drejtohet te birit dhe i thotë: Biri im, e di qe do të ndjehesh keq kur ta mesosh por ama duhet te te them se, nadia qe doje aq shumë te la… Si! e nderpret Enesi? Po biri im, vdiq nga dhimbja për babane e saj, s'ka një jave…
Jo jo, nuk ka mundësi beriti Enesi dhe rendi te dergjej ne lot.
Ne atë moment ju kujtua çasti I ndarjes kur Nadia doti ti tregoje diçka e ky nuk e lejoi…
E derguan edhe tek varri i rreme dhe ai qau shumë, bisedoi ore te tera me gurin e varrit, e puthte , e perqafote , i kërkonte te falur…
Një herë mendoi ta hape varrin, ndoshta nuk është kalbur ende dhe ta shihte për te fundit herë.Ndonjehere mendonte se mos ka ardhur ndonjë shtrige e ka helmuar si borebardhen dhe prêt puthjen e zgjimit.
Eh tha me vete,nuk mjaftoi qe e lashe te vetme por edhe tani të mos e le të prehet e qete pranë Zotit te saj.
Kaq tha Enesi dhe nuk u lodh të merrej ende me enderra e aventura te cilat vetëm ne përralla mund te bëheshin realitet.
Ish bërë tamam si i skalitur dhe ndjehej shumë fajtor qe iku aq larg saj.
Eh, qante me gjithë shpirt, por nuk dinte ç'të bënte, herë herë i kujtohej ajo, fjalët e saj, pershendetja e fundit me dorë, puthjet e ngrohta,fjala qe do thonte ne ndarje, dhimbja shtohej edhe me shumë kur i erdhen nder mend vargjet e poezise se lamtumires:
Ne u ndamë ne errësirë
Jeta ndarje ka
Porse zemra lamtumire
Zemres nuk i tha.

Do bashkohemi ne drite
Këtë e dimë mirë
Prandaj zemër mos i thuaj
Zemres lamtumire.

Këto vargje i shqiptoi Enesi deri tek hyrja e keshtjelles se tij.
Kur hyri net e nuk pershendeti asnjë, madje as Hamadin qe rrinte ulur mbi një karrige ne oborr.
Hamadi si gjoja i perndjekur nga kjo sjellje nisi ti flasë, por ama jo shumë gjatë sepse Enesi nuk ja vuri veshin, madje e kercenoi se nuk do ta kesh te gjatë këtu ne këtë shtepi.
Me pas filluan te debatojnë ashper, fjala nxirrte fjalën, debati debatin, fjalët zgjateshin pa nevojë e bëheshin terkuze.
Sherrin e ndaloi Xhaviti, i cili ju hakerrua te dyve ti linin këto muhabete, ndërkohë filloi te perkedhele koken e te birit i cili ishte tepër i vrarë shpirterisht.
Pasi e pa qe u qetesua disi, nisi ti flasë me dashurinë e një prindi.
Biri im, tashmë u rrite, nuk je me ai filizi i vogël qe dikur e ngrija drejt llampes dhe e genjeja me një cokollate.
Unë te kam dashur dhe te dua shumë, madje kam bërë gjithçka qe ti të jesh i lumtur,ndërkohë qe gjendja jote me shqeteson ma keput shpirtin…
Kam vendosur te te martoj me një vajzë shumë te mirë,rrjedh nga një fis i madh e mjaft i njohur, babai i saj është deputet një një njeri me emër.
Mendoj se kjo është bashkeshortja ideale për ty.
Enesi nuk duroi dot derisa te mbaronte fjalët por e nderpreu duke i thënë:Prandaj dhe me dergove larg, te me ndash nga ajo qe doja me te vërtetë?
E di qe jeta e saj nuk varej nga ti, por ama nuk e deshe kurrë…
Fliste e fliste Enesi e lotet i rrjedhnin faqeve si rrjedh ujevara nga shkembi.
Hamadi ndërkohë nderhyri duke i thënë: si i flet babait ne atë gjuhe? Enesi i përgjigjet, sido qe ti flas përsëri e dua me shumë nga ti, sepse e kam baba, ndërkohë qe ti do parate e tij e jo tim atë ne te vërtetë.
Hamadi u mundua të fliste, por Xhaviti e nderpreu duke i thënë :Hesht, madje i kerkoi te dilte jashtë ne oborr.
Pasi doli Hamadi, u ul pranë te birit ne një kulltuk dhe shpesh herë mundohej ti tregonte te vërtetën, por kishte frikë.
Kishte frikë se ne këtë mënyrë do ta humbte te birin sepse e ditë fare mirë se kush ishte Nadia për te.
Ndërkohë edhe nuk ja lejonte vetes te fuste ne shtepi një vajzë te varfer qe nuk kishte as tetë klase shkolle.
Çdo thonin njerëzitë? C'do thonin shoket e tij? Pastaj një djalë i pasur duhej të kishte perkrahu një vajzë qe merrte vesh nga jeta e jo Nadia, qe gjithsej një pale rroba kish pasur.
U mundua disa herë ti thonte por nuk i folte goja, si bënte zemra…
Por ama mblodhi forcat ti thotë edhe një herë te mendohej për propozimin qe i dha me pare.
Enesi jo vetëm qe nuk e pranoi fejesen ende pa u kalbur Nadia, por i kerkoi te Atit qe ti jepte leje te jetonte i vetëm.
I tha qe nuk dua asgjë prej pasurise tënde, te falenderoj qe me edukove , me bërë ky qe jam, me arsimove, por do përpiqem ta perballoj jetën vete tashmë.
Jo i përgjigjet Xhaviti, si mund te te le, unë gjithçka qe kam e kam për ty, një djalë kam dhe nuk dua te jam larg tij.
Nëse ti nuk do, atëherë po iki unë ja preu Enesi dhe u fute ne dhomen e tij te beje gati gjërat e nevojeshme.
Xhaviti u mundua ta binde por qe e kotë, tashmë ai kishte vendosur ta bënte dhe u nis, ne një qytet ne veri te vendit.
Megjithatë kur iku mezi pranoi të merrte prej te Atit disa para qe do i duheshin fillimisht.

Vazhdon......

Kishin kaluar afro shtatë ditë kur Enesi ishte larguar dhe Xhavitit ju kish çoroditur gjumi.Nuk dinte asgjë për te, ku jeton si është me shëndet.
E si mund te flinte, e kishte te vetmin djalë.
Netet ishin tepër te gjata, ndërkohë qe oreksi pothuaj i kish humbur. Atëherë e kuptoi se çdo të thotë te ndjesh mall dhe dhimbje, sepse nuk ka thënë kot Nastradini i zgjuar: Le të me vizitoje ai qe ka rënë nga dardha…
Çdo çast rrinte e mendonte, qante e qortonte veten qe nuk mundi te beje për vete te vetmin djalë, ndoshta tani e kuptoi qe të jesh i pasur nuk do të thotë të jesh edhe i dashur tek të tjerët, madje edhe nëse këto janë njerëzitë me te afert…
Tërë nata i shkoi në autokritike dhe vetegjykim, ndërkohë me te gdhire mori makinen e tij dhe u nis drejt qytetit ku gjendej i biri, nuk rrinte dot pa te, dhe nëse nuk e bindte te kthehej vendosi qe te jetoje me te atje.
Fundja keshtjella e tij ishte nga me te dashurat, por ama kurrë nuk e zevendesonte dashurinë e Enesit.
Tërë rrugën e kaloi kështu, dhe ne hyrje te qytetit verior pa një lypes, i cili kish ndaluar ne një kryqezim dhe përfitonte nga koha e trafikut për te lypur diçka nga ato qe kanë zemër, dhembshuri e meshire te japin.
Edhe pasaniku koprac këtë herë e zbuti zemren, futi doren ne xhep dhe nxori diçka qe e gezoi pamase lypsin, i cili edhe e uroi me pas.
I ra rrotull qytetit, por nuk dinte ku të shkonte, i biri si kish lënë asnjë adrese…
Pasi nuk la rrugë pa shkelur, mendoi të shkonte tek një mik i tij qe gezonte portofolin e deputetit,kish kohe pa e pare, por edhe mund ti vinte ne ndihmë ndoshta.
Ashtu bëri, i dha gaz makines dhe për pak min u gjend përballë portes se tij,ndërkohë qe roja sapo e pa nuk u lodh ta pyese kush është por e hapi porten menjehere me një respekt te papare.Eh, tha me vete Xhaviti, nuk respektohem unë por paraja ime, megjithatë i erdhi mirë për këtë pritje.
U ul, ndenjen se bashku, hengren pine dhe Xhaviti i tegoi hallin e tij me te birin.Qetesohu i thotë miku, ky qytet është i vogël dhe për pak kohe do e gjejmë.Shkoi ne cep te dhomes ku rrinte telefoni dhe foli me dike,ndërkohë xhaviti as qe e mori vesh çfarë i tha por mbajti mend qe miku i tij e porositi qe sa me pare…
Nuk kishte kaluar, as një ore kur ra tel dhe erdhi adresa e re e Enesit, Xhaviti u be me krahe, perqafoi mikun e tij dhe i kerkoi leje…
Jo ja priti, do ikim te dy sebashku dhe ashtu bene.
Ishte ora diku gjashtë pasdite ndërkohë qe enesi po shkruante një ditar te shkurter, dihej se çfarë pasi ende ishte i tronditur nga ajo qe ndodhi.
Ishte ulur mbi një divan dhe shfletonte albumet, kur ne çdo vend dilte portreti i Nadias për te cilën e kishte marrë malli.
E shihte dhe qante. Lotet si komandonte dot, shpesh herë fliste me vete dhe me foton e Nadias, derisa biseden e tij e nderpreu zilja e deres.
Kush te jetë valle mendoi Enesi? Megjithëse pak i habitur u drejtua drejt deres dhe kur ç'të shihte, babai i tij priste ne këmbë i cili me një ze te ngjirur i kerkoi leje te futej brenda.
Sigurisht ju pergjigj Enesi, dhe e perqafoi fill pasi takoi atë qe e shoqeronte.
U futen Brenda dhe folen gjatë,ndërkohë qe dhe dielli perendoi.
Pasi shprehen keqardhjen për çfarë ndodhi,Xhaviti ju lut te birit qe te kthehej ne shtepi,nuk ka kuptim te vazhdojme ende kështu…
Ndërkohë ende nuk e kishte hequr nga mendja kerkesen e tij për ta fejuar me vajzen e një njeriu me pozite qe tashmë ndodhej midis tyre.
I shkonte krushqia me te,ishin një tip, kishin një zemër, por ama nuk u ngut ta permedte ne atë moment.
Ndërkohë miku i tij kerkoi leje te largohet dhe nuk harroi ti ftonte qe te dy për darke.
Do te vijme me gjithë qejf, ja ktheu Xhaviti, ndërkohë qe Enesi heshti, dhe dihet qe heshtja ne këto raste merret si miratim.
Pasi ndenjen edhe pak, te dy vendosen te shkonin aty ku ishin te ftuar.
Shoku i babait i priti shumë mirë, madje kjo pritje sikur ja haqi pak merzine e madhe Enesit e cila e kishte kapluar qe një jave.
Aty Enesi pa edhe një vajzë, qe e kish pothuaj moshatare, ishte shumë e bukur, mjaft e ditur dhe e shkolluar por ama jo aq e mirë sa Nadia.
Ndërkohë qe miresia, dhe modestia kopmpesoheshin me bukurine e pasurinë e saj.
Enesit asnjëherë nuk i kishte interesuar te gjente një bashkeshorte te tillë por ama mendoi se nëse do me kërkoje babai fejese me një vajzë te rangut te lartë ndoshta do jetë kjo.
Ndenjen sa u kenqaqen ndërkohë Enesi kerkoi leje te largohet sepse e ndjente veten te lodhur. Do fleme këtu ja priti i Zoti i shtepise, s'ke pse iken ne këtë ore, është gati mesnate.
Jo jo, ja preu Enesi, te falenderoj për bujarine por duhet te iki.
Ndërkohë edhe Xhaviti ishte i këtij mendimi dhe ai kerkoi leje dhe ju vu pas te birit.
Shkuan tek shtëpia e perkoheshme dhe modeste e Enesit te qetesoheshin gjoja, por kush kishte gjume?
Enesi e kuptoi qe babai e donte me gjithë dhe kishte vendosur të mos ja prishe ende qejfin.
Ndërkohë pas shumë e shumë bisedave, Xhaviti i propozon sërish një fejese, dhe Enesi këtë herë heshti, e bëri sikur se kuptoi.
Xhaviti ja permendi sërish madje edhe me troç, Enesi sërish nuk ju pergjigj, por ama i premtoi se do mendohej për këtë.
Të nesërmen ne mëngjes, herët u ngit xhaviti, dhe ndezi sa për zhurme një radio te vjetër qe ishte ne dhome, ndërkohë po bënte një kafe siç e kish zakonin.
U ngrit edhe Enesi i cili sapo e pa te babane qe po bënte kafene nuk ju duk normale ta lejoje por filloi të merrej vete me te.
Pasi piu kafene, Xhaviti u ngrit dhe tha: Eja pra te ikim ne shtepine tonë. Enesi heshti, ne fakt pelqente te kthehej por ju lut babait qe ta lejonte te qëndrojë edhe nja dy dit te tjera, madje edhe i premtoi qe do i jepte një pergjigjie serioze për propozimin e tij.
Xhaviti u gezua vërtetë sepse e ndjeu se e rifitoi te birin sërish, dhe pranoi me një ze. Atëherë i tha pasneser te pres ne shtepi.
Kaq tha, perqafoi te birin dhe u nis andej nga kishte ardhur.
Ne hyrje te qytetit, pa sërish lypsin, i cili e njohu makinen lluksoze dhe rendi me vrap drejt saj.
Mirëpo kësaj herë Xhaviti nuk ishte me ne nevojë qe te bënte bamiresi,skidh pse ta bënte zemren sërish te dhembshur, ndaj nuk futi me doren ne portifol, por mbylli me te shpejte xhamin e makines qe të mos i zgjase njeri doren.
Ohu tha me vete këto pune kanë këto, le të punojnë…
Ndërkohë edhe lypsit ju nderpe vrulli dhe e perfshiu habia për këtë sjellja kaq të ndryshme nga hera e pare !

Vazhdon......

Enesi ishte strukur ne mendime, shpesh herë grindej me vetveten, mendonte, fliste , bertiste sikur ne dhomen e tij ndodheshin nja 50 vete.
Sigurisht qe e kishte te vështirë te vendoste për një fejese, aq më pak kur akoma ishin te pahequra gjurmet e dashurisë se pare. Akoma i dilte kudo imazhi i Nadias, nishani i bukur i saj mbi buzë dhe floket e saj te gjata qe shpesh herë i hidhte pas shpine te palidhura.
Kishte kaluar mesdita, dhe pasi hengri diçka te shpejte mendoi te pushoje pak, por nuk gjente rehati dhe mendoi te dalë te beje ndonjë xhiro rreth parkut ne shoqerise e puhizes se pasdites.
Qyteti kishte një park te bukur, te mbushur plot me pemë, nga ku vinte një ajër i pastër qe te mbushte mushkerite plot…
Ndërkohë rruga ishte mbushur perplot me te rinj e të reja te gezuar e te qeshur.Duhet te ecje disa minuta qe te gjeje ndonjë njeri i cili ecte vetëm dhe ky ose do të ishte ndonjë i huaj ose ndonjë plak qe i pelqente vetmia.
Papritur pa te kalonte një grumbull i madh te rinjsh te cilët e pushtuan trotuarin,me pas degjoi edhe një ze qe thirri emrin e tij!
Nuk u pergjigj sepse mendoi se ndoshta dikush tjetër mund te këtë këtë emër dhe vazhdoi te ece ne rugen e tij.
Enes, u degjua sërish zëri dhe përsëri i njejti reagim.
Ndërkohë te tretën herë, nuk degjoi ti rrerrase dikush, por degjoi një prekje mbi supin e majte, e cila i terhoqi vemendjen.
Pse nuk përgjigjesh Enes? Oh, me fal Mira , mendova se mos po kerkonion dike tjetër…S'ka gjë jo, po për ku kështu? Nuk e di ja preu Enesi, dola pak edhe te clodhem nga smogu i qytetit por edhe te verdallisem pak meqë nesër më duhet te kthehem ne shtepi.
Nesër u habit Mira! Pse kaq shpejt?
- Eh,cmund te bëj me shumë këtu? Ndoshta do gjesh diçka ja preu mira, por nuk e zgjati me shumë.
Ndërkohë grupi i shokeve dhe i shoqeve kishin kaluar shumë me përpara dhe njera nga shoqet i thërret: O Mira a do vish o goce se mbete?
Mos ke ndërmend të vish me ne Enes? Ah, jo jo foli Enesi nuk njoh asnjë aty, pastaj nuk me pëlqejnë shumë këto mbledhet e grumbullimet e mëdha, i kam marrë inat qe nga mitingjet e fushates elektorale te zgjidhjeve te fundit.
Mira qeshi butesisht dhe e kuptoi merzine e Enesit prandaj zgjodhi te rrije me te e ta lere defrimin për sot.
Si thua te dalim bashke atëherë ja preu Mira? Ndoshta nuk është ide e keqe i tha Enesi por unë nuk di asnjë vend.
-Kollaj kjo pune eja pas meje.
Pasi bene te dy një xhiro rreth parkut edhe dielli perendoi dhe Mira i odroi një kafe ne një lokal mjaft te bukur aty pranë qe nuk mund te hynte kushdo.
Pasi moren disa Përshëndetje te ngrohta, zune një tavoline ne një cep dhe filluan te bisedojne.
Mira si gjithmonë, flet shumë, pyet shumë, do të dije shumë, ndoshta edhe cilësi e femrave ne përgjithësi kjo.
Ndërkohë Ensit ju ftoh kafeja duke ju pergjigjur pyetje për pyetje.
Ah, tashmë po e pi kafene me fund, ja priti Enesi, sepse u be njelloj si pije e ftohte dhe e ëmbël, Mira qeshi madje me ze kësaj herë.
Më fal ja preu pastaj por desha vetëm qe te njihemi pak me shumë sepse atë nate ne shtepine time nuk folëm aq lirisht.
Ah vërtetë ja tha Enesi, ndoshta ambjenti familjar ndryshon nga ky.
Ndërkohë qe Enesi fliste me ciltersine e një foshnje, Mira j anis sërish me pyetje: Mos je gjë i dashuruar?
-Hemmm, çfarë te shtyu të mendosh kështu foli pak si i habitur Enesi?
- Po ja, merzia jote…se di, u percap nën dhëmbë Mira.
Enesi buzeqeshi, dhe ja preu buzegaz: Jo moj Mira jo, e kush na e var, kjo e habiti pak miren, por e bëri te qeshe me te madhe sa terhoqi vemendjen e tërë lokalit.
More tallesh ti apo seriozisht po flet? Ja aty ndermjet qeshi Enesi.
Ekrepat e orës ecnin shumë shpejt ndërkohë qe Miren e kish marrë uria, jemi qe jemi tha, sikur te hame darke këtu, të flasim te bisedojme ndoshta bëjmë edhe ndonjë vallzim dhe me pas ikim.
Si të duash i tha Enesi, por mos ndoshta te thonë diçka ne shtepi.
Ahahahahah qeshi habitshem Mira, ne shtepi…Unë nuk i kam pasur kurrë prindërit fanatike, jetojme ne shekullin e modernizimit Enes, njerëzitë e rritur duhet te lihen te pavarur te jetojne e defrejne, fundja për rinine është defrimi ai plaku aty ne rrugë nuk ka qejf me për vallzime dhe e drejtoi gishtin drejt një te moshuari i cili mbahej me një shkop dhe ecte duke u lekundur.
Enesi uli koken dhe padashje i tha: Po, te drejtë ke.
Pasi moren për te ngrënë mbizoteroi një heshtje te cilën e theu kamarieri: Çfarë do të pini zoteri?
Asgje ja priti Enesi, vetëm një ujë dua.
Jo tha Mira, merr diçka vetëm te pij unë? Po mirë atëherë me sill një "bravo" rrushi tha Enesi.
Bravo… thanë një zëri Mira edhe kamariari! Po tha Enesi, një leng rrushi dua sa për te te shoqëruar.
Çudi, se te rinjtë e sotëm nuk pijne me këso lloj pijesh, por përdorin, wisky , campari e te tjera te këtij lloji.
Ah unë nuk perdor pije alkolike tha Enesi, kam kohe qe si ve ne goje.
Kamarieri heshti, dhe nuk u lodh te pyeste edhe Miren çfarë deshiron te pije sepse i dinte preferencat e aj.
Pasi ish larguar kamarieri, Mira i thotë, si ka mundësi qe një femër pi wisky e një burrë te pije leng rrushi!
Enesi qeshi butesisht dhe i tha: Burri nuk njihet tek lloji i pijes por ne te tjera cilësi e vende.Ndoshta, ja preu mira duke qeshur sërish.
Kështu kaloi darka qe ne pergithesi ishte e bukur por edhe pak e habiteshme për Enesin, ndërkohë qe lokali tronditej nga zhurma e muzikes dhe bertitjeve te pijaneceve.
Tani do ikim, tha Enesi.
Të lutem edhe pak foli Mira, dhe kaperdiu me fund goten e katert te wiskyt. Jo jo, tha Enesi unë do iki tani sepse kaloi mesnata, ti po deshe qëndro…
Ah jo, do ikim bashke ashtu siç erdhem, por me pare te bëjmë pagesen.
Këtu ke te drejtë tha Enesi, pagasa duhet bërë dhe buzeqeshi me buzeqeshjen e tij karakteristike.
Po prisnin te dukej gjekundi kamarieri por cuditerisht kishte humbur, ndoshta e kish zënë gjumi ne ndonjë cep!! Priti edhe pak dhe mendoi po vete ti paguaj andej tek banaku.
Prit mo se do të vijë, se dija qe qenke edhe shtatanik qeshi Mira dhe percolli edhe një tjetër gllenjke…
Shtatanik nuk jam, por edhe nuk jam aq durimtar sa te pres këtu , ndaj po shkoj te paguaj.
Sikur te mora unë këtu Enes çfarë është kjo…
Eh, e rëndësishme është qe biseduam, pak rëndësi ka kush paguan, dhe nxori nga portofoli një grush të madh parash.
Mira për një moment mbeti e habitur, si ka mundësi? As ajo qe ish bije deputeti nuk kish pasur kurrë aq para nëpër xhepa, pastaj sjelljet e Enesit nuk te linin përshtypje se mund të kishte aq para ne xhep.
Megjithatë pasi bëri pagesen, i tha: eja te dalim.
Tani po, tha Mira e u mundua te ngrihej, por nuk ngrihej dot, sepse e terhiqte wisky për rrobash dhe se mbanin as kembet.
A mund te me ndihmosh pak Enes?
-Siguriosht qe po, s'kam ndërmend te te le të flesh këtu, ja priti Enesi.
E mori për krahu e pasi pershendeti kamarierin doli jashtë të merrte ndonjë taksi…Nuk kishin asnjë min qe prisnin dhe taksia qendroi përpara kembeve.
Si hera e pare qe folen aq hapur Mires i pëlqeu Enesi,ndërkohë ky i fundit shprehu pak rezerva ne vetvete sepse jeta e saj i dukej pak e shthurur ose me mirë nuk ishte mësuar te jetoje vete ne atë mënyrë.
Gjithesesi nuk mund te gjykosh mbi një person pse nuk na pëlqen një ves i tij qe ndoshta mund te ndreqet shumë lehtë.
Ndërkohë qe Enesi mendohej, Mira kishte mbeshtetur koken mbi supin e tij dhe flinte a s'flinte.
Pas disa minutash taksia ndaloi ne vendin e porositur dhe Enesit ju desh te zgjonte Miren, ti jepte parate taksistit dhe ti binte ziles se portes.
Nuk kishin kaluar as 10 sekonda kur porta u hap dhe pas saj u duk miku i babait.
Enesit ju skuq fytyra nga turpi sepse mendoi qe do i flasë diçka, por për çudi nuk i bëri përshtypje fare gjendja e se bijes!!! Si duket nuk qe hera e pare qe e shikonte te dehur ne atë fare feje.
Ah, tha me vete kështu e ka jeta moderne megjithëse unë dukem si jashtë saj.
Nuk deshi te futet Brenda por miku i babait i tha se nuk ka ndonjë shkak pse te ikesh, fli këtu , fundja njelloj është gjumi.
Enesi shikoi nga rruga, dukej se nuk kishte as makina shumë, dhe mendoi te fleje aty, sepse gati po bëhej agim.

Vazhdon......

U fut brenda dhe pa krevatin qe po e priste.
Gati sa nuk po vdiste për gjume, por cuditerisht gjumi nuk po e gjente ende rrugën deri tek sytë e Enesit,nuk e di nga kishte humbur diku ne kujtime, ne dhimbje, brenga e mendime…
Priste e vertitej ne shtrat, por gjumi po vonohej, ku të kishte humbur valle?Ndoshta Nadia ja kishte marrë? Valle nuk i mjaftonte Nadias gjumi i saj…Ose ndoshta Mira… si ka mundësi …
U lodh se prituri ne shtrat ndaj mendoi te hape dritaren dhe te shohe tutje dritën e henes e cila cante perden e mendafshte e depertonte deri ne dhome.
Madje ju duk sikur hena e ftonte te dilte ne dritare, i dukej sikur donte ti jape një porosi.
Nata ishte e ngrohte dhe e qete.Hena ishte një shoqe e mrekullueshme për ti qare hallet e për ti treguar sekretet…
Ndenji kohe te gjatë zgjuar duke soditur yjet dhe hënën dhe herë herë fliste me to, ndërkohë qe roja i nates i flet: Si është puna? Ste ze gjumi nga vapa e? Ah, foli i shtangur Enesi, pak vape sonte s'po behem dot rehat.
-Roja qeshi me te madhe duke i thënë: Eh është vetëm fillimi i te ngrohtit, ku do veje vapa…
Enesi tundi koken.
Befas ndjeu se gjumi i kerkoi ndjesë për vonesen dhe mendoi te shtrihet pak.Dy ore dy ore, tha me vete me mirë se te rrish tërë naten si bufi, aq më pak qe te nesërmen kam edhe ruge.
Akrepat e orës ecnin me shpejtesi, sa shpejt iken te dy orët!
Ndërkohë Mires i kishte dalë gjumi dhe mezi po priste te ngrihej edhe Enesi.Ndjente se kish nevojë ti thotë diçka.Shpesh herë hapte deren e dhomes ku ai flinte dhe shihte qe Enesi ishte strukur ne një gume te thelle.
Ora po shenonte afro nëntë dhe Mires nuk ju durua me, hapi deren dhe nisi ti thirre.Enes! Enes! Por ai nuk e degjoi fare kushedi ku fluturonte shpirti i tij ne ato çaste.
Enes i thirri sërish dhe me në fund u degjua zëri i tij i thelle sikur dilte nga fundi i një pusi pa ujë.
Cte gjeti Enes? Për te pire piva unë dhe ndërkohë u dehe ti, qeshi Mira.
Epo e ke dëgjuar shprehjen ti, ca pine e ca dehen, ja ktheu me te qeshur Enesi.Mira qeshi sërish ,u afrua pranë tij dhe i kerkoi te falur për një nate me pare qe e kishte tepruar pak ne pije.Ah s'ka gjë jo ja priti Enesi me dhurove komedi falas dhe duhet te te falenderoj.
Mira qeshi sërish dhe si padashje u afrua ende me afër tij dhe gati sa nuk ju ngjit për trupi.
Filloi ti prekte floket e bardhe dhe befas more zemër e i flet: Nuk kam pse ta fsheh Enes ndjej qe te dua. Si! U çudit Enesi?
Nga erdhi kjo dashuri kështu, pa pasur një kohe te majftueshme, pa u njohur… Eh duket dielli qe kur lind ne mëngjes ja preu Mira qe tashmë ju kish skuqur fytyra si një shege e kuqe nga turpi.
D.m.th. e hodhe topin ne gjysmefushen time kështu? I foli Enesi buzegas si gjithnjë… Mira qeshi e zverdhur ne fytyre sepse priste një reagim prej tij.
Atëherë more zemër dhe Enesi dhe i flet, nuk kam pse ta fsheh por ndjej qe me pëlqen megjithëse do doja qe te njiheshim ende.
Sigurisht qe do njihemi ja prêt Mira jeta është e gjatë… E vërtetë tha Enesi i gezuar qe shpetoi nga emocjonet e një propozimi, ndërkohë edhe Mira sa nuk po fluturonte nga gezimi.
Duhet te ngrihem tani kam rrugë për te bërë, i thotë Enesi.
- Ku do shkosh ? Nuk do rrish ca ditë me mua?
- Ah jo, i kam premtuar babait qe do kthehem sot nuk dua ta bëj merak por gjithesesi do kthehem sërish.
- Sikur të vij edhe unë me ty?
Enesi heshti, nuk dinte cti thotë vetemse ishte i ndergjegjeshem se po ecnin punët me hapa gjigande dhe kjo e trembte pak.
- He si mendon të vij edhe unë me ty dhe kthehemi sërish këtej pas nja dy ditesh?
Po mirë i tha Enesi, po si do ja besh me prindërit?
- prindërit?
- Po prindërit them, si do ju thuash?
- Ne fakt nuk e di por do ju tregoj qe duhemi, unë si kam prindërit fanatike.
Mirë atëherë i tha Enesi unë nuk do ndërhyjë ne punët e brendeshme nëse merr leje eja, ne te kundërt unë nuk rrembej vajza.
Mira qeshi me te madhe sa gumezhiu tërë shtëpia dhe rendi me vrap te gjeje babane e ti tregoje gjithçka.
Ndërkohë edhe Enesit me në fund ju dha rasti te ngrihet e te veshe rrobat i qete.
Rendi Mira dhome me dhome por nuk po shihte aty as nënën e as babane! Me vonë ju kujtua se do të jenë diku ne ndonjë ballkon për te pire sebashku kafene dhe vërtetë ashtu kish qenë.
U afrua pranë tyre dhe i puthi qe te dy.
- Çfarë halli ke Mira? E pyet e Ema sepse tërë këto puthje…
Mira u skuq. Fol drejt e shkoqur kërkon para i thotë babai?
Ah jo jo, tani edhe para me duhen pak por kisha një tjetër kërkesë përpara.
Po he ta degjojme…
Unë dua te shkoj me Enesin te qëndroj nja dy tre ditë atje.
Si? U çudit Nëna!
Do shkojme ndonjëherë bashke Mira, sepse ka kohe qe se kam vizituar xhavitin edhe dalim një herë por edhe e shoh , një rrugë e dy pune.
Por… deshi te thoje diçka Mira.
Çfarë po? të thashë… ja prêt sërish i Ati.
Po unë e dua atë… Ke do se s'po te marr vesh?
Enesin pra.
Ne atë moment te dy prindërit e saj mbeten si te habitur por ama nuk e fshehen gezimin e tyre i cili ju rridhte nga sytë e fytyra.
Nëse është puna kështu sigurisht qe do ikesh, por ama jo tani do hame drake këtu e do gezojme me pas do ju dërgoje shoferi im deri tek porta e Xhavitit.
Mira sa nuk po fluturonte, puthi babane , puthi dhe nënën dhe rendi me vrap ti tregoje lajmin Enesit.
Enes… Enes… vraponte sa nuk po i merrej fryma.
Po , briti Enesi ne një cep endej.
Mora leje Enes, do ikim pasdite qe te dy.
Ah jo pasdite jo, unë do iki tani se nuk dua te bëj merak babane.
Atë çast u duk ne dere edhe miku i babait qe tashmë i dukej sikur e kish me te aferm se kaq i cili i tha: Do gezojme këtu ne drake e do ti bëj një telefonate mikut tim te cilin tashmë do e kem edhe krushk, ndërkohë qe pasdreke do ju nis me makinen time .
Enesi nuk gjeti ndonjë shkak për te kundershtuar dhe deshi nuk deshi pranoi.
Miku mori ne dorë telefonin dhe formoi numrin e Xhavitit i cili e ngriti pak i shqetësuar.
Si te qetesohej kur nuk kish te birin pranë?
Ndërkohë sapo njohu zërin e mikut te tij u shtang i tëri dhe zemra filloi ti rrihte me shumë shpejtesi.
-Mik më trego çka ndodhur se me vdiqe.
-asgjë e keqe Xhavit, vetemse doja te te lajmëroj qe Enesi dhe ime bije do të vijnë pasdite andej, te tjerat ti thonë vete.
-Ah, e kuptova dhe më vjen vërtetë mirë për këtë qeshi Xhaviti i cili u gezua pa masë qe me në fund po realizoheshin planet e tij.
Atë ditë ju dha pushim te tereve ndërkohë po bënte pergatitjet për te pritur te birin.

Vazhdon ............

Pasi kishin kaluar një dreke aq te këndshme, Enesi sebashku me Miren u nisen tek xhaviti i cili mezi i priste.
Rruga ishte pak e gjatë, prandaj Enesi mbeshteti koken ne supin e Mires dhe fjeti pothuaj gjatë gjithë rrugës.
Mira mundohej shpesh herë te flinte por gezimi i madh ja mbante sytë të hapur dhe e perzinte pushtetin e gjumit.
Pasi kishin kaluar afro 5 ore e ca rrugë Enesit i doli gjumi.Gjumi… çfarë gjumi mund te flihet ne makine por mbajti sytë te mbyllur.
Befas përpara syve te tij u shfaq një shtepi e vjetër qe tashmë kish filluar ti bjere edhe catia ne toke pak nga lenia pasdore dhe pak nga dhimbja e madhe dhe vetmia.
Ishte shtëpia e Nadias qe mezi mbahej ne këmbë, ishte katandisur aq keq…
Eh mendoi me vete Enesi, shumë pak kjo, paska qenë e fortë, sepse me gjithë atë çfarë perjetoi kohët e fundit duhet te ishte paluar ne toke.
Ndërkohë makina kaloi kthesen dhe Enesi nuk e shikonte dot shtepine e vjetër, ndërkohë qe shoferi e pyet:
Enes, nga është shtëpia? Ja ec edhe pak drejt pastaj do kthesh ne kthesen e dytë majtas.Mira mezi po priste te shohe shtepine ku do kalonte pjesen e mbetur te jetës dhe nga çasti ne çast priste te ndaloje mercesezi.
Ku është Enes foli sërish shoferi?
Dhe pak …drejt e ke…
Mira pa një shtepi te vjetër drejt dhe ne fakt mbeti pak e hutuar! Thua te këtë këtë shtepi Enesi? Jo jo, s'me besohet… Ndërkohë makina nuk ndaloi tek ajo shtepi dhe Mira u qetesua sërish.
Ja tek kthesa e pare sërish majtas tha Enesi. Sapo degjoi këtë mira hodhi shikimin drejt shtepise kur c'te shohe, përpara syve te saj doli një keshtjelle madheshtore, O Zot sa e bukur. Kishte një porte shumë te bukur, një projekt madheshtor, një territor te gjerë qe syri nuk mund ti shkonte ne cep…
Pasi pershendeten shoferin i rane ziles se deres dhe nuk doli ta hape atë ndonjë portier por doli vete Xhaviti i cili i perqafoi qe te dy plot me mall dhe me një dashuri te vërtetë prinderore.
Urdheroni pas meje briti dhe nisi ti tregoje Mires hyrjen.
Keshtjella kishte mbetur fare bosh, askush nuk ishte aty atë ditë, masje as dhe Hamadi. Pak i habitur Enesi pyet: Baba ku janë këto njerëz sot? Ju kam dhënë leje Enes, doja te festojme te qete vetëm ne sepse ka vite qe nuk kam ndjere një gezim te tillë, te faleminderit bir...
Shumë mirë ke bërë ja prêt Enesi dhe u fut Brenda ne shtepi.
Unë do bëj një dush tashmë tha Enesi ndërkohë ju te dy po të doni bëni pak muhabet.
Patjetër tha Xhaviti do bëjmë dy pune ne te njenjten kohe, edhe i tregoj tërë shtepine Mires por edhe e pyes për Mikun tim.
Puhiza e pasdites dridhte perdet e dritareve te dhomes se Enesit, ndekohe qe Mira e Xhaviti ende nuk e kishin kërkuar shtepine ne çdo cep.
Enesi kishte mbaruar dushin dhe po priste ne sallonin e madh qe te nisin ne feste ashtu familjare siç i pelqente atij pa shumë zhurme e rremuje.
Ndërkohë erdhen dhe ato te dy ne sallonin e pritjes qe ishte vërtetë madheshtor.
Enes kjo është një shtepi shumë e bukur, flet me gjysmë zëri Mira, shpresoj qe edhe qyteti te jetë po kaq i bukur.
Edhe qytetin do ta shohësh nesër Mira, tërë ditën këtë pune do kemi i premtoi Enesi.
Flm tha Mira dhe rendi ti ndihmoje Xhavitit te sillte ne tryeze tërë gjërat qe kishte blere për gosti.
Pas tyre shkoi edhe Enesi dhe moren sebashku tërë gjërat e nevojshme për festen.
Atë nate festuan gjatë,ndezen fishekzjarre, ishte vërtetë një mbrëmje magjike, ashtu siç i kishte perlqyer vërtetë Enesit, pa njerëz të huaj, pa sherbyes e kamariere.

Vazhdon.....

Ditët kalonin si lume, sa shpejt qe iken te dy javet...Tashme Nadia kishte ndërmend te kthehej ne shtepine e saj e te shikonte nëse është kthyer apo jo Enesi.Diçka ja brente zemren, ndoshta frika e asaj nate te tmerrshme, kishte frikë…
Ishte mëngjes dhe Nadia u ul përballë plakur mjekerthijur për ta falenderuar dhe me një ze te dridhur i thotë: me fal por tamam sot u mbushen dy javet e pritjes mendoj se tani Enesi do jetë kthyer, ndaj dhe më duhet te kthehem atje... Sapo mbaroi këto fjale një lot i pershkoi faqen rrumbullake dhe i pikoi ne dysheme. I erdhi keq për plakun… Ndërkohë edhe atij i rrodhen lote sepse ndarja gjithmonë është e rëndë por ama kjo ndarje një ditë duhet të ndodhë tha me vete.
Me në fund i moshuari mblodhi veten dhe nisi ti flasë: Degjo moj bije, sigurisht qe ti duhet te ikesh një ditë prej këtu, por ama jo kështu sepse mua do me mbetet merak për tërë jetën…nuk jam i sigurtë qe ti sapo te kthehesh ne shtepi do takosh njeriun qe do, mundet qe…
Çfarë tha Nadia e shqetësuar?
Mundet qe ne shtepizen tënde te te prese edhe hija e keqe e asaj nate te ftohte me shi qe te detyroi të vish deri këtu.
Nadias ju shtua edhe me shumë frika, sepse atë frikë kishte dhe vete, mirëpo dashuria shpesh herë e mposht friken dhe i përgjigjet:
Nuk e kupton qe nuk kam tjetër rrugë?
Sigurisht qe kemi i përgjigjet plaku, kjo çështje tashmë nuk është vetëm e jotja por është çështja jonë e perbashket.
-C'do të thuash me çështje te perbashket?
-Të të mos e zgjasim, do vete unë ta takoj këtë Enesin, mua nuk me gjen asgjë.Edhe sikur te me gjeje atë dua…Nadia heshti!
Plaku sërish foli: Po sikur te vete unë e ta takoj këtë Enesin?
Ti them se je këtu, dhe ai te të vijë e te marrë vete.Nuk është keq ja preu Nadia kësaj herë, por ti nuk mund ta gjesh dot shtepine e tyre, ti je i verber, dhe e puthi fort ne ballë.
-Do te pyes moj bije, nëse Zoti me mori shikimin më ka dhënë gojen me te cilën do kerkoj ndihmë, pastaj ka njerëz qe do me ndihmojne derisa te vete e ta takoj.
Mirë buzeqeshi Nadia, dhe e puthi sërish fort ne ballë te moshuarin, nga sytë e te cilit rrodhen lot për te dytën herë.
Ashtu u be, plaku vuri ne kokë kesulen e bardhe si bore qe e kishte lare dora e Nadias dhe u nis te bënte edhe këtë sacrifice për vajzen qe i kishte rikthyer edhe një herë gezimin e humbur për vite te tera.
Here ecte e herë pushonte, herë rrezohej e herë ngrihej, por nuk deshi te dorezohej, ndaj kur ndjente qe kishte ndokend afër i lutej ta ndihmonte.
Pas shumë kohësh e mundimesh arriti te gjente keshtjellen e madhe dritaret e se cilës ishin te veshura ne argjend.
Për te fundit herë e ndihmoi një grua rreth te dyzetave e cila i tha: Ja xhaje është ajo shtëpia përballë, vetëm ec drejt nja 200 metra. Të faleminderit moj bije falenderoi plaku.Ai u ul ne një qoshe rrugë te marrë pak veten nga lodhja dhe me pas te hynte sa me i qete e të fliste me Enesin.
Ndërkohë ne shtepine e Xhavitit tashmë ishin kthyer te tërë dhe Enesi sapo ishte bërë gati te dalë me te fejuaren e tij ne qytet ashtu siç i pati premtuar një nate me pare.doli ne oborr ndezi makinen dhe po priste ti vijë Mira.
Ne fakt po i sosej durimi dhe e thirri disa herë, Mira dil…
Ja enes erdha… kalonin dy min dhe i thirrte sërish… eh tha me vete kur te bëhen gati gratë duhet te shtiesh me top se është një arritje e madhe.
Me në fund ja ku doli edhe Mira e pispillosur dhe parfumosur dhe u ul perbri Enesit ne makine.
Nga do të te shetis i thotë Enesi?
-Këtë se di unë, ti je nga ky qytet.
Enesi nuk foli por i dha gaz makines dhe perpak sa nuk shtypi një njeri qe ishte ulur ne cep te rrugës.
Frenoi si i terbuar dha doli ti flasë, por c'te shohe, shikon një njeri te moshuar qe i kish humbur shikimi.
Oh, sa keq qe i erdhi, e mori për dorë dhe e shpuri ne cepin tjetër te rrugës, duke e pyetur: Xhaxha, ku je nisur të shkosh?
Eh mor bir ja kthene plaku, po kerkoj shtepine e Xhavitit është një tregtar këtu ne këtë qytet, me thanë se është këtu fare pranë:
Ah ke te drejtë ju pergjigj Enesi, është vërtetë shumë afër…Ja se te shpie unë deri tek porta
-Të faleminderit more bir....
- Asgje xhaxha, e kam për detyrë, por nuk me the ne ke ndonjë pune me te?
-Sigurisht qe hallet me kanë ngritur bir, sepse unë nuk jam ne gjendje te shetis kështu i vetëm…
Enesi ndjeu një keqardhje te madhe për te dhe një prerje ne zemër, i ra ziles se portes dhe urdhëroi rojen ta shpjere plakun deri sipër, ndërkohë pak si fshehtas i futi ne xhep një grusht te hollash.
Të faleminderit more bir se me ndihmove tha plaku dhe shtrengoi rojen për dorë për tu ngjitur sipër ne kulle.
Ndekohe Enesi rendi për ne makine ku e priste Mira e cila siç dukej ishte mërzitur.
Ende pa arritur mirë i thotë: Enes, na vonove këtu ne diell…
- Epo kështu është kjo pune një herë me prite ti mua një herë te pres unë ty, nëse ti vonohesh për bojatisje e pispillosje unë kam një arsye tjetër me madhore…
- Po po, madhore… psheretiu Mira.
Enesi heshti sërish, hipi ne makine dhe u nis qetesisht.
Roja dhe plaku tashmë ishin ngjitur deri ne te katertin kat, dhe ja salloni i pritjes…
Zoteri, dikush do të të flasë i thotë roja…
-Pse nuk me lajmerove qe me pare po ma sjell këtu?
-Ah, yt bir me urdhëroi.
Nëse është ashtu fute Brenda tha xhaviti,ndërkohë bashke me te ndodhej edhe Hamadi.
Ulu xhaxha, qetesohu dhe na trego ce mirë te ka sjelle deri këtu?
Të flm i thotë plaku, por dua të flas vetëm për vetëm me djelin tënd Enesin, ai më ka sjelle deri këtu.
Xhaviti u habit!!! D.m.th. unë nuk duhet te jem këtu?
E mira ashtu do ishte te me lije të flas vetëm me te.
Atëherë unë po dal, ndërkohë qe ju flisni te qete dhe i bëri shenjë Hamadit te shtirej sikur është Enesi.
-Urdhero xhaxha, tani jemi vetëm për vetëm foli Hamadi.
Enes more bir, kam dëgjuar për ty, për shpirtin e karakterin tënd për udhetimin tënd, kam dëgjuar shumë…
Hamadi u habit dhe pa drejt e ne sy xhavitin i cili as qe e kish marrë mundimin te dalë nga dhoma.Xhaviti u habit edhe me shumë dhe i bëri shenjë hamadit qe te ta nxiste të flasë.
-Ke dëgjuar xhaxha?
-Po kam dëgjuar dhe sigurisht vetëm te mira.
Flm po tjetër çfarë ke dëgjuar?
Kam dëgjuar se do një vajzë shumë, Nadia quhet dhe është miresia vete. Ajo është detyruar te braktise qytetin e terrorizuar, por ama ende te do dhe te pret, ndaj jam unë sot këtu..
Si.., habitet edhe me shumë Hamadi!!
-Ku është ajo tani? Ajo është ne shtepine time, dhe i tregoi edhe emrin e fshatit.
Xhaviti u terbua fare sepse sapo kish vënë pak punët ne vijë me te birin dhe ja…brofi ne këmbë i nxehur dhe nga vrulli i madh perplasi edhe një gote pertoke.
Tradheti tha plaku, sikur do flisnim vetëm për vetëm?
Gjithesesi ai është babai im tha Hamadi e do e merrte vesh, mos tani ose me vonë.
Dhe të dish diçka qe unë atë Nadian tënde, as qe e kam dashur ndojehere,as qe e dua tani ,e as qe do ta dua ne të ardhmën.Prandaj thuaji të mos lepihet kot e as mos te prese sepse unë nuk kam nevojë për një ish kooperativiste dhe një grua te pashkolluar si ajo. Tashme jam burrë i martuar qe prej një jave.
Si… o Zot u drodh plaku. Si s'ke turp ti thuash këto fjale foli plaku plotësisht i zhgenjyer.
Megjithatë duhet të dish Enes se çdo gjë do të te kompesohet me te njenjten monedhe, ashtu siç luajte ti me ndjenjat e dashurinë e një vajzë ashtu do të luaje dikush tjetër, me ty, me motren tënde, ose me vajzen tënde. E vërteta është e vërtetë dhe haku është hak.
Plaku i inatosur ngre duart lart qiellit dhe lutet: O Zot ti je deshmitar i gjithckaje, O Zot Ti shikon e degjon çdo gjë, Ti je ai qe i jep hakun secilit…
Xhaviti ishte teresisht ateist por sërish u drodh nga frika kur degjoi lutjet e plakut, pasi ndenji pak i hutuar, bertiti; Nxirreni jashtë këtë llafazan matuf.
Ndërkohë Hamadi e shtyu plakun me sa fuqi pati dhe e perplasi pas deres.
Plaku renkoi por jo shumë gjatë sepse erdhen dy roje dhe e moren nga krahet për ta percjelle jashtë mureve rrethues te keshtjelles.
Xhaviti i inatosur ndërkohë, nisi ti bertase Hamadit: Po ti more i hutuar, more i humbur, more sylesh…çfarë na bërë kështu?
-Më fal zoteri por nuk me kishte vajtur mendja qe te kish shkuar kaq larg ne një nate te erret dhe e vetme... Megjithatë ja gjejmë hallin edhe kësaj pune nuk ja vlen te shqetesohesh për gjëra te vogla, ja po shkoj unë atje përpara se te arrije plaku dhe …
Xhaviti u mendua pak dhe pastaj foli me një ton me te qete: Lere fare Hamad, me ato fjale qe i thame sot plakut mendoj se Nadias as qe do i veje ndërmend ta kujtoje me Enesin e jo te kthehet sërish...
Hamadi buzeqeshi.
-Ashtu është zoteri, them ta lemë te jetoje ne atë fshat qe përshtatet me te.
Me pas qeshen qe te dy dhe përplasen gotat e shampanjes me njëri-tjetrin për te festuar suksesin qe korren ne betejen me plakun.

Vazhdon............

Ishte afro mesdite, rrezet e diellit binin pingul mbi siperfaqen e tokes, ndërkohë plaku ishte veshur edhe pak trashe…
Gati sa nuk po I merej fryma pak nga mosha, pak nga vapa e pak nga zhgenjimi qe pesoi me Enesin.
I vinte keq për Nadian, ishte me te vërtetë një njeri me shpirt të madh por si dihet fatit, nuk i dihet asnjëherë caktimit dhe sporvimit qe u bën Zoti njerëzve te mirë mbi toke.
Ndjehej shumë mirë kur u nis për rrugë, por befas nuk gjente force ende te kthehej ndaj mendoi te ulej diku e te clodhej pak.Degjoi një zhurme aty pranë, ishin disa vajza te vogla qe po luanin dhe ju lut ta dergonin ne ndonjë vend ku te ulej pak.
-Ja aty te stoli, foli njera dhe e derguan te ulej pak…
shpesh herë deshi te ngrihej, por diçka e terhiqte nga rrobat, ndoshta mosha pak, ndoshta e terhiqte lodhja, ndoshta keqardhja për çfarë ndodhi e ndoshta...
Megjithatë ishte I sinqertë qe duhet te ngrihej mori force dhe brofi ne këmbë.
Befas u shfaq pranë tij një djalosh i cili i foli: Xhaje, mos ke nevojë për ndihmë?
-Ne fakt kam nevojë more bir, dua te me dërgosh ne stacjonin autobuzeve nëse ke kohe dhe dëshirë.
- Sigurisht qe kam, p[astaj jemi fare pranë tij, Ja priti djaloshi.
Ndërkohë ora po shenonte afro dy pasdite ,hija ishte sterzgjatur e lajmeronte se ditës ju shkurtuan kembet.
Nadia kishte përgatitur një dreke madheshtore por nuk ishte ulur te haje…
Kish përgatitur ushqim me shumë nga zakonisht, ndoshta priste të vijë edhe dikush tjetër përveç te moshuarit.
Shpesh herë e drejtonte shikimin tek rruga por nuk shihte asgjë.
Një frikë e perfshiu zemren e saj, shumë gjëra I vinin nëpër mendje, ndoshta do jetë sëmurë rrugës, ndoshta se ka gjetur dot shtepine, ndoshta nuk ka takuar Enesin…
Eh sa mendonte por për diçka qortonte veten, pse nuk vajti me te…
Mendoi te haje diçka por oreksi tashmë i ishte arratisur.
S'ditë dhe nuk kish c'te beje përveçse te priste aty e ulur me shikimin nga rruga.
Kaloi një cope herë e mirë ndërkohë ne kthese u duk autobuzi, rendi me vrap ne rrugë dhe e pa plakun qe zbriti prej tij.
U pre ne shpirt por te paktën u sigurua qe nuk e kishte gjetur asgjë.
Rendi me vrap drejt tij dhe e shterngoi fort ne qafe, edhe ai e puthi net e dyja faqet por nuk I foli asnjë fjale derisa arriten dorë për dorë deri ne oborrin e shtepise.
Pasi ishin future brenda oborrit te rrethuar me gardh te drunjte, Nadias nuk ju durua me dhe pyeti: Tregome, e gjete shtepine? Po moj bije e gjeta po me mirë të mos e kisha gjetur…
-çfarë ndodhi? Ende nuk ishte kthyer Enesi?
- Ishte kthyer po me mirë të mos ishte kthyer fare…
Nadia u habit shumë nga kjo pergjigjie disi e pakuptimte! Dhe sërish e pyeti: Tregome çfarë ndodhi atëherë atëherë nuk e takove?
- E takova moj bije e takova, por me mirë të mos e kisha takuar fare, e falenderoj Zotin qe me bëri te verber e nuk me la te shihja fytyren e tij te zeze e mekatare…
- C'po flet kështu? Çfarë te tha? Shpjegome te lutem.
- Enesi moj bije ishte I fejuar, ka luajtur tërë kohës dhe as qe do t'ja dije me për ty.Shpirti I tij ishte kopje e dytë e shpirtit te Xhavitit ndoshta Xhaviti mund te jetë edhe me fisnik.Nga ferra cel trëndafili por ama edhe gjembat, qe si duket këtë herë e kanë vrarë trendafilin.Enesi qe te dukej trëndafil nuk është gjë tjetër përveçse një gjemb ferre, por mos u bëj merak dikush do e marrë edhe hakun tënd.
- Të lutem, c'po me thua kështu, foli Nadia dhe zemra ju drodh nga dhimbja por edhe nga zhgenjimi i madh.
Si ka mundësi pyeste vetveten? Nuk e kishte paramenduar kurrë Enesin te tillë!
Ndërkohë ishin futur brenda shtepizes se vjetër, ku priste tryeza e shtruar, por ama as njeri e as tjetri nuk u qasen pranë saj, askush kishte as oreks e as dëshirë për te ngrënë.

Vazhdon................

Ditët ecnin shumë shpejt për Enesin e Miren, ndërkohë qe Nadian e kishte pershtjelle zhgenjimi e merzia.
Edhe plaku ndjehej shumë i tronditur, por ç'të bënte…
Shpesh herë e keshillonte Nadian te qetesohej, te mendonte për të ardhmën e saj e të mos i dorezohej fatit ne këtë formë te pakuptimte.
Nadias shpesh herë i shkonte ndërmend te abortoje femijen por sërish pendohej, nuk mund ta bënte dot këtë.
Ndërkohë ditet tek Nadia encin plot merzi e dhimbje, kishte humbur çdo shprese gezimi, aq më pak qe po vinte koha e lindjes…
Shpesh mendonte, kush do kujdesej për te?Po për femijen qe do linde?
Si do i thonte kur femija ta pyese për emrin e babait?O Zot sa pozite e vështirë…
Ndërkohë Enesi nga ana tjetër e kujtonte gjithmonë Nadian, por ama tek e fundit u pajtua me fatin…
Mira ndjehej mjaft e lumtur qe ndodhej me te, madje nuk donte ti ndahej asnjë çast.
Dy ditë qëndronte me prindërit e saj dhe 5 te tjerat tek Enesi.
Edhe Xhaviti ishte mjaft i gezuar sepse me në fund gjithçka u fut ne udhën e parashikuar qe kohe me pare.
Javet kalonin fluturimthi dhe ndoshta nuk është keq sikur te benim ne dreke fejese mendoi Xhaviti. Nuk u ngut te marrë vendim arbitrar por vendosi te konsultoje te birin.
Një mëngjes Xhaviti shikon qe i biri është ngritur pak me herët se zakonisht dhe gjeti tamam rastin ti flasë për çështjen.
-Enes, degjo more bir, u be afro dy muaj qe njiheni me Miren dhe nuk do qe keq sikur te benim një ceremoni fejese ku te ftonim qindra njerëz , nuk na kushton e as na pakeson gjë kjo.
Po ti cmendim ke?
-ç'të te them, ne fakt nuk me pëlqejnë këto grumbullimet masive, por nëse duhet patjetër, unë them ta lemë për ditën e dasmes.Pse te lodhemi dy herë, feste fejese e feste martese…
-Nuk e ke dhe keq more bir, por jemi njerëz me fryme, dhe kushedi ne e arijme dasmen…
Enesi foli sërish; Po ti as 58-te nuk i ke ende, pse te ka kapur frika kështu?Dhe tek e fundit nuk do rrimë 10 vjet te fejuar.
-Nëse nuk do ti s'kam ç'të bëj, se tek e fundit unë për ty e kam…
- E di baba e di, foli Enesi dhe e perqafoi fort.
çfarë plani ke sot? Mos do të ikesh tek Mira?
-Ne fakt po foli Enesi, kam tre ditë qe se kam pare.
Xhaviti qeshi me te madhe dhe me pas i foli me merak prej prindi :
E di qe te kam merak kështu te udhetosh tre herë ne jave e te torturohesh?
Nëse do vazhdoni kështu do me detyrosh qe ta pershpejtoj martesen tuaj.
Enese uli koken pak i turperuar dhe doli nga dhoma si me lezet.
Ndërkohë qe Xhaviti filloi te pije i qete kafen e mengjesit, degjoi zërin e te birit tek pershendeti portierin dhe tha me vete: Ah rini rini…kur do të na kthehesh sërish…
Ne atë moment ju kujtua rinia e tij plot bukuri dhe për një moment u zhyt thelle ne te shkuaren e tij, derisa e nxorri prej kësaj thellesie besniku i tij Hamadi, i cili e pershendeti dhe i uroi një ditë te bukur.
-Zoteri nga shkoi Enesi kështu?
-Dihet Hamad nuk është e nevojshme te pyesesh shumë…
Se di pse ka ndryshuar ai djalë, qe kur ka dalë nga fakulteti, më flet nën ze dhe nuk gaboj nëse them se yt bir me urren, u ankua Hamadi.
Xhaviti pasi thithi edhe pikën e fundit te kafese ne filxhan buzeqeshi dhe i foli.
Hamad, mos është vetëm im bir ai qe te urren? Dhe mua po të mos i kisha bërë koken njelloj do me urrente.Dhe tek e fundit nuk kemi lënë gjë pa bërë mbi këtë toke…
Kemi bërë shumë te keqija Hamad dhe nuk duhet te presim tjetër…
Hamadi u çudit nga kjo kthese 180 grade e Zoteriut te tij dhe i habitur pyeti:Mirë qe ndonjë njeri do me urreje sepse i kam bërë keq, po Enesit çfarë te keqje i kam bërë?
-Ndonjë njeri the? Foli Xhaviti.
-Po pra ndonjë qe mund ti kemi beret e liga.
Xhaviti qeshi me te madhe dhe i tha qe kjo ndonjëri nuk vlen për ty sepse nuk ke lënë njeri pa trazuar.Madje edhe Enesin e ke trazuar me urdhërin tim, s'te kujtohet ajo fshatarja?
-Më kujtohet zoteri psheretiu Hamadi, por Enesi nuk di asgjë për këtë ndodhi e nuk ka përse te me urreje.
-Hamad, tim bir nuk kam dashur kurrë ta bëj si veten e as si ty, kam dashur te jetë ky qe është, i mirë e i dashur dhe ja kam arritur.
Nëse ai nuk e di çfarë i punuam, kjo nuk do të thotë se nuk ka dijeni për asgjë nga punët qe bëjmë…Mos harro qe Enesi është shumë inteligjent.
-E di këtë zoteri, edhe ne fakultet ka qenë studenti me i mirë i brezit te tij.
Diçka me mundon, vazhdoi të flasë Hamadi i shqetësuar.
-çfarë Hamad u habit Xhaviti?
Po ja, kam frikë se do bëhet e gjallë ajo fshatarka këtej sërish dhe do na prishe gjithçka…
-Cmund te beje i foli Xhaviti gjysmë i qeshur.
-Po ja vjen ndonjë ditë e gjen Enesin ne shtepi dhe merr fund fejesa dhe ne me pas…
-Hemmm mermeriti nën vete Xhaviti.
Atëherë çfarë mund te bëjmë për ta parandaluar këtë rrezik te mundshem?
-Ka shumë rrugë zoteri, p.sh. me e lehta është te bëj një xhiro unë andej nga fshati dhe ta heq qafe.
- Hamad, nuk u ngope me këto barbarizma? Nuk ke ndonjë zgjidhje me te mirë?
-Kam zoteri edhe te tjera zgjidhje por se di ne janë me te mira.
-Po he…
Sikur ta grabisim atë, e ta mbajmë ne ndonjë vend ku te jemi jashtë rreziku…
-Hamad, te kërkova zgjidhje me te mira, jo barbarizma, u mërzit Xhaviti.
-Po mirë sikur, të shkojmë ne atë fshat , ta takojme, me pas ti ofrojme një bilete dhe një shumë te madhe parash me kusht qe te largohet jashtë vendit.
-Hamad te kërkova zgjidhje te mira të thashë e jo zgjidhje kaq te kushtueshme.E di sa para duhet te paguaj për këtë zgjidhje qe me ofron?
-E di Zoteri por ama zgjidhje pa para siç e do zoterote nuk ka, keq kështu e keq ashtu…
-Ha ha ha… qeshi me te madhe Xhaviti.
Ka more si nuk paska, ja p.sh. unë kam një zgjidhje me te mirë dhe gati pa asnjë shpenzim.
-Po he na e thuaj mbeti i habitur Hamadi.
Po ja fare e thjeshtë more [përmirësoje fjalorin!], unë ka afro dy jave qe kam marrë përsipër te ndertoj tre rrugë dhe dy lagje ne një qytet ne zonat e jugut, ndërkohë qe kam edhe një djalë shumë te mirë qe është njokohesisht Inxhinier shumë i zoti.
Mendoj qe këtë herë komplet projektet tja le ne dorë tim biri,ndekohe ai do të drejtoje e menaxhoje gjithçka.
Meqenëse do duhet te rrije kohe te gjatë andej dhe do të jetë i zënë me pune, Enesi nuk do të këtë kohe të vijë shpesh as këtu e as tek e fejuara, e kështu do të bindet te martohet shpejt dhe te jetoje disa kohe andej sa te mbaroje koplet gjërat e sipermarra.
Kështu edhe nëse ajo fshatarka do të bëhet e gjallë këtej, nuk do të gjeje asnjëri tjetër përveç nesh.
-Zoteri shumë ide e mirë, por ama Enesi për pune një viti ndoshta i mbaron këto projekte qe thua zoterote dhe nëse ajo vjen me pas?
-Xhaviti qeshi por këtë herë me një ze me të madh, dhe i tha:
Degjo more trap degjo, nëse martohet Enesi kur te kthehet, kthehet vet i tretë dhe ajo pas një viti as qe do marrë mundimin të vijë me këtej.Lere me pas kur te shohe qe Enesi është me grua e me fëmijë.
-Vertete shumë ide e mirë Zoteri por ama nuk e din e do të arrish të bindesh Enesin te martohet.
-Nuk ka nevojë ta bind unë, do ta bindin rrethanat Hamad.
Të shpresojmë të ndodhë kështu siç e mendove, fundja edhe unë jam lodhur me këto vepra njera me kafsherore se tjetra.
Hamad, me fal tani pork am një takim me një mikun tim dhe duhet te dal.
Mirë zoteri se dhe unë ne fakt erdha te te kerkoj leje sot sepse kam një problem te vogël i foli Hamadi.
-Ah, nuk ka problem jo, fundja ka ditë qe ka filluar te te rjedhin mendte dhe vetëm probleme na siell ne shtepi qeshi Xhaviti duke perpasur deren.
-Hamadit nuk i erdhi mirë kjo fjale por ama te paktën i dha leje te shikonte punën e tij.

Vazhdon..............

Ishte mëngjes. Xhaviti siç do mëngjes po pinte kafen turke qe tashmë i kishte mbetur zakon.
Enesin kish tre ditë qe nuk e kishte pare dhe ne fakt e kishte marrë malli.
Nuk dinte ç'të bënte por mori telefonin dhe formoi numrin e krushkut te tij.
Pasi cingeroi një herë ose dy zilja u degjua zëri i mikut si gjysmë i pergjumur: Alo…
He more tani ngrihesh ti, i foli Xhaviti dhe i keputi një te qeshur ne receptor.
-Xhavit ti je mo? Unë mo jam unë, s'më njohe kështu?
-Jo te njoha por s'më vajti mendja qe te me telefonoje kaq herët ne mëngjes, ndoshta ke ndonjë hall?
-Hall thotë… Kam hall madje edhe të madh mor mik.
-Po he na e thuaj, ndoshta te ndihmojme.
-As nuk ka dyshim qe do me ndohmosh, ja preu xhaviti.
-Po he pra thuaje…
-Mik e kam fjalën për tim bir, u be tre ditë andej me mori malli për te.
-Miku qeshi fort ne tel dhe duke qeshur i tha: Xhavit nuk e ke dëgjuar atë fjalën ti qe kur e fejon djalin e ke shitur?
- E kam dëgjuar more e kam dëgjuar, por ama kjo nuk vlen për tim bir, ai nuk shitet e as nuk blehet kurrë.
Miku psheretiu si me mospajtim, derkohe i bëri një ze Enesit qe të fliste me babane.
-Alo , Enesi jam.
- Po nga ke humbur more bir se u bëtë për mall.
-Po ne fakt, ke te drejtë e teprova ca këtë herë.
-S'ka gjë jo, nuk e ke tepruar por mua me duhesh nesër patjetër sepse dua te te komunikoj diçka shumë te rëndësishme.
-Mirë atëherë po nisem qe sot sebashku me Miren.
Nëse ke qejf mund te qendroni edhe sot, por ama nesër ne dreke duhet të jesh këtu patjetër.
-Dakort baba, tha Enesi dhe pasi e pershendeti uli poshtëë receptorin.
-Enes, si është puna, u degjua zëri i Mires andej nga fundi i korridorit.
Asgje Mira, ishte babai im duhet te jem nesër ne dreke patjetër tek ai se di çfarë problemi do këtë.
-Ashtu? Epo mirë se ka kohe deri nesër ne dreke ja preu Mira me te qeshur duke e ftuar te pije edhe ai një kafe me prindërit e saj.
-Ja erdha erdha, briti Enesi.

Vazhdon...........

Enes, u degjua nga lart zëri i Mires.
- Ja erdha erdha.
- Po të duash mos hajde por do e pish kafene te ftohte pastaj.
Erdha pra, ja priti Enesi, sepse një kafe te bën mirë para udhetimit, e ngrohte qoftë apo e ftohte
-Pse nuk qëndron edhe sot Enes?
-Jo jo, s'munden, jo thjeshtë pse kam tre ditë porse ndjej qe me prêt diçka e rëndësishme tek shtëpia.
Mira u shqetesua pak dhe disa herë ngulmoi te shkoje me te por Enesi kishte vendosur te udhetoje i vetëm kësaj herë.
Pasi piu kafene dhe një gote te madhe me ujë kerkoi leje te niset, ndërkohë qe vjehrrit ju kujtuan fjalët e mikut te tij ne telefon kur i tha qe im bir zor se shitet e blehet.
Enes, nuk te tha gjë babai pse te donte, pyeti nëna e Mires kureshtare?
Jo jo, nuk di asgjë përse me do, por meqë me do nesër nuk mendoj se ka ndodhur ndonjë gjë e keqe.
Shpresojmë te jetë ashtu folen burrë e grua ne një goje dhe e keshilluan te nisej sa me shpejt qe te arrinte autobuzin e mengjesit.
Enesi pa orën dhe vuri re se ka vetëm 8 min nga nisja e autobuzit, ndërkohë qe stacjoni ishte pak larg.
-Enes, nuk arrin dot kështu por dalë se do të te dergoj ne stacjon me makinen time.
Nuk e bëri te gjatë por urdhëroi shoferin e tij qe ta dërgoje ne stacjon e te kthehej sa me pare sepse do e shpiente diku për një pune zyrtare.
Autobuzi ishte gati ne nisje dhe Enesi pasi pershendeti shoferin u largua me shpejtesi… Kush priste autobuzin e drekes…
Mezi gjeti një vend bosh diku nga fundi me një grua te moshuar por tek e fundit njelloj ishte vendi.
U ul dhe tërë rrugës mendonte: përse do të me këtë kërkuar babai valle?
Pa arritur mirë dreka, autobuzi kishte pershkuar rrugën e gjatë dhe Enesi u gjend një ditë para afatit ne shtepine e tij.
Sapo hyri brenda portes rendi te takonte babane pak i shqetësuar dhe shumë kurioz.
Trokiti ne dere dhe nuk priti ti jepte njeri leje por e hapi deren me vrull.
Xhaviti u habit kur e pa por edhe u gezua me prezencen e tij, e kishte te vetmin djalë.
-Baba si fillim më thuaj qe punët janë mirë, foli tërë ankth Enesi.
-Oh te kam shqetësuar me duket Enes, por ama po të them se të gjitha punët janë mirë, por do ti bëjmë edhe me mirë.Qe te hyj e ne teme po të tregoj për zhvillimet e reja.
Ka disa ditë qe me lajmeruan se kemi fituar një tender për ndërtimin e një blloku pallatesh ne një qytet Jugor dhe kam menduar të shkosh ti e të merresh me menaxhimin e gjithckaje. Si thua?
-Ide e mirë baba por…
Diçka deshi te thotë Enesi por Xhaviti e nderpreu.
Enes e di qe do e kesh te vështirë te qendrosh larg te dashures tënde por kam menduar te shkoni qe te dy, jetoni disa muaj andej pse jo edhe te martuar.
-Ne fakt këtë doja te thoja edhe unë baba, sepse një herë qe u largova dhe lashe Nadian ndodhi gjema, nuk dua te me përsëritet sërish diçka e tillë.
E di bir, foli gjoja me keqardhje Xhaviti.
-Kur duhet te largohem andej foli sërish Enesi?
Për një jave duhet te fillojnë punimet sipas marrveshjes.
Megjithatë kemi kohe te bëjmë një dasme te madhe qe ta marrë vesh tërë qyteti.
-Eh, ne fakt sme pëlqen fare dasma, me mirë te bëjmë diçka familjare dhe te mbarojme pune.
Po pse more Enes? U habit Xhaviti!
Se di por me pëlqejnë gjërat e thjeshta e pa shumë rremuje.
Epo mirë atëherë, po i telefonoj krushkut e po i tregoj gjithçka, nuk besoj te na pengoje.
-Ah, jo more jo askush nuk do prishe pune, buzeqeshi Enesi.
-Enes ti pusho pak se te ka lodhur rruga, ndërkohë unë po bëj telefonaten siç te fola, dhe nëse do jenë edhe ato dakort kjo pune merr fund brenda dy ditesh.
-Mirë baba se edhe koka po me hapet nga dhimbja.
Kishin kaluar afro dy ore kur ra dera e dhomes se gjumit, dhe menjehere pas trokitjes se dytë u pa te hynte Xhaviti.
-He more gjumash ke vendosur ta ngrysesh ne gjume sot?
Oh paskam fjetur pak shumë, u turperua Enesi.
S'ka gjë jo, mirë bërë, por erdha te them se fola me krushkun dhe ato janë te tërë dakort për çfarë folëm.
Nuk mbetet tjetër vetemse te caktoni datën ti e Mira, për te bërë një darke te vogël meqenëse as dasme nuk doni.
Enesi qeshi dhe pak i ndrojtur foli: Eh, se mos te zgjat jetën dasma vetëm rremuje do sielle…
Ndoshta ke te drejtë por ceshte e vërteta unë kisha qejf te benim një dasme te madhe por megjithatë e lemë sikur do ti e jo si te dua unë, ja preu Xhaviti qe me pas e puthi te birin ne te dyja faqet.
Enesit nuk ju durua me shumë por rëndë drejt telefonit qe të fliste me Miren, dhe pasi ra dy herë zilja o degjua zëri :Alo….
Alo- Enesi jam.
-Ah Enes ti qenke ja se po i flas Mires, foli ndoshta nëna e saj.
Alo, u degjua se fundmi zëri i Mires, duke ju marrë fryma ndoshta nga vrapi.
-Mira besoj se e ke te qartë sesi janë punët foli i pari Enesi.
-Po Enes i di punët dhe pashë te udhes qe te pershpejtohen punët…Po ti cmendon?
-Tani, te them te drejtën është pak e nxituar por ama nuk kam zgjidhje me te mirë se kjo, dhe kur nuk ke zgjidhje me te mirë do pranosh zgjidhjen e perkoheshme ose te mjaftueshme…Atëherë Mira kur po e lemë te bëjmë një mbrëmje te vogël e te martohemi zyrtarisht?
-Enes pasneser qe mirë sepse është e shtunë, por ama ti e di qe te shtunave unë dal me shoket për fundjave prandaj e lemë te dielen.
-Degjo Mira, tani e tutje unë dua tu japësh fund, këtyre fundjavave tuaja, shoqerise se Alkohoolit e duhanit, mendoj se do me premtosh.
-Do mundohem Enes foli Mira me një gjysëm zëri, por ama këtë te shtunë dua te iki ama.
-Ok shumë dakort, shko edhe këtë herë, i foli enesi dhe pasi e pershendeti uli receptorin e telefonit, si me mospajtim për fundjaven e Mires.
Ne fakt kishte edhe te drejtë sepse ishte një tip shumë i ndryshëm, nuk kishte pire kurrë as duhan e asnjë lloj alkohooli, kishte një tjetër shoqeri nga ajo e Nadias…Çdo thonin miqte e tij kur te shihnin se Mira dehej çdo jave?
Befas u shfaq Xhaviti, dhe i foli: Cke qe mendon Enes?
- Asgje baba, sapo fola ,me Miren dhe e lame për te dielen.
- Atëherë shumë mirë dhe unë po merrem me lokalin qe na duhet, do të ftojme vetëm 20 vete e asnjë me shumë.
- Baba, te te kerkoj një nder?
- Urdhero, me shumë se një po deshe.
- Flm. baba, por nderi qe do të kerkoj ndoshta do të duket pak absurd.
- S'ka gjë thuama.
- Unë nuk dua qe Hamadi te jetë brenda asaj njezetshes qe permende.
- Me zure ngushtë Enes, por ama te premtoj se nuk do ta ftoj.
- Flm baba, foli Enesi dhe u largua drejt dhomes sikur të kishte korrur një beteje mbi Hamadin te cilin e urrente me gjithë shpirt.

Enesi ishte vërtetë i lumtur edhe i dashuruar. Por cuditerisht Mira nuk i ofronte dot atë lumturi qe i kish dhënë dikur një vajzë e varfer.Keshtjella e Mires nuk i dhuronte dot qetesine e kasolles se shkaterruar ku jetonte Nadia! Ndoshta e donte shumë atë vajzë, ndoshta edhe ajo e donte shumë! Patjetër kjo ishte, por ama nuk i dihet fatit gjithçka ecën ne baze te një caktimi paraprak.
Kishin kaluar mbi 5 muaj qe se kishte pare Nadian ama fytyra e saj nuk i hiqej nga mendja.Sa me shumë kalonte koha, as me shumë i brehej zemra për te.
-Eh,Nadia sa me fat paske qenë psheretiu Enesi. Ai qe iken shpeton i gjalli e mban vuajtjen.

Sa shumë gabohej Enesi i gjore.Nuk e dinte qe Nadia ishte pikërisht ajo qe po berballonte vuajtjen me te madhe. Vuatja e zhgenjimit, vuajta e dashurisë,frika dhe turpi i rëndë kishin bërë qe te isolohej ne atë fshat. Ndërkohë kishte hyrë ne muajin e nëntë te shatzanise dhe nuk dilte me as ne oborrin e shtepise.
Çdo ditë kridhej ne trishtim, nuk e kishte besuar kurrë qe do perfundonte kështu.
Ishte e lodhur nga çdo drejtim, madje edhe punët e shtepise mezi i mbaronte.
Plaku i gjore mundohej ta ndihmonte ne gjithca, madje një ditë Nadia e pa tek po lante kesulen e bardhe dhe i erdhi shumë keq.
Ja mori nga dora, duke i thënë qe duhet t'ja jepte asaj rrobat si çdoherë, nuk e kam problem te ti laj.
-Eh, moj bije e di qe nuk e ke problem por ama nuk dua te te lodh me shumë, te paktën edhe këtë muaj.
-Jo jo, s'ka gjë, mi jep të gjitha rrobat ngulmoi Nadia.
-Jo kundershtoi plaku laji me vonë, se mos do dal për konferenca shtypi unë, këtu ne hi jam tërë ditën.
Nadia e pa me keqardhje dhe rendi vete ti marrë te tërë rrobat një pjesë e te cilave kishin muaj pa u lare, por plaku i kishte fshehur diku ne një raft.
Befas midis rrobave shikon një xhakete qe e kishte veshur për te fundit herë ditën kur vajti te takoje Enesin.
E mori atë ta laje te parën kur ç'të shohe! Nga njeri xhep i xhaketes doli një grumbull parash.
Nadia u habit, sepse parave ju vinte një ere parfumi shumë e njohur për te.
Ishte era e parfumit qe perdorte shpesh Enesi, ne fakt Nadia gjithmonë ishte tallur me Enesin në lidhje me këtë parfum. I thonte; Enes, nga ma gjen këtë helm mizash. Ishte parfum i rëndë ne fakt dhe Nadia nuk e preferonte.
Nuk e di por era e këtij parfumi kësaj herë po i dukej e kendeshme ndyshe nga çdo herë tjetër. Ndoshta me shumë ishte malli për Enesin sesa parfumi…
Rendi me një fryme ne Oborr dhe gjeti plakun qe kishte shtruar një sixhade e po falej.
Mezi priti te mbaroje lutjen dhe me pas i tregoi për parate.
-Para! U habit i moshuari!!
-Po, para tha Nadia dhe mezi priste ti tregonte sesi kishin ardhur ne xhepin e tij.
- Sa janë moj bije?
-Janë diku 400.000 Lekë, foli Nadia.
-Plaku u habit edhe me shumë, s'kishte pasur kurrë nëpër xhepa aq para, ai merrte një pensjon prej 50.000 lekesh te vjetera dhe me to ja shtynte.
-Nuk di ç'të them, mblodhi supet plaku.
-Kam përshtypje se ti ka dhënë Enesi këto para…
-Enesi, mos ma zer më me goje atë maskara, psherettiu plaku.
-Unë, ndjej eren e parfumit te Enesit, me beso ai ti ka dhënë.
- Nëse ti ndjen eren e parfumit, unë po të them se Enesit i vinte era si cjap, nga alkoholi e duhani kundershtoi plaku.
-Alkohooli? Duhani? Oh, jo jo, Enesi nuk pinte asnjerin pej tyre, aq më pak qe parfumet i kishte pikë te dobët, sidomos ererat e forta si kjo dhe i afroi parate qe te ndjeje ere prej tyre.
Plaku ju mori ere dhe u dukej ere e njohur por ama ky nuk mund te ishte kurresesi Enesi qe e shtyu dhe e pelplasi ne dysheme.
- He, e ke dëgjuar këtë ere parfumi, i foli sërish Nadia?
- Të them te drejtën e kam dëgjuar diku moj bije por ama jashtë shtepise se Enesit?
- Ku? Pyeti sërish Nadia.
- Pa dalë dalë, se tani mu kujtua. Kur arrita pranë shtepise se Xhavitit isha ulur diku ne një kthese pranë shtepise se tij dhe një djalë desh e me shtypi me makine, ai kishte një ere te tillë pafrumi.
- E takove atë djalë?
- Po, ai me futi deri brenda portes.
- O Zot, po ai ka qenë Enesi brohoriti Nadi, ky është parfumi i tij, ndërkohë edhe zemra e bujaria e tij është mes nesh.
- Po ai qe me foli, kush do të këtë qenë atëherë, u habit sërish plaku?
- Ai do këtë qenë ndonjë punëtor i Xhavitit, sepse Xhaviti nuk e ka dashur kurrë dashurinë tonë dhe ta ka prezantuar si Enesin.
- O Zot çfarë maskarai shtoi plaku, ke te drejtë por ama mos u mërzit. Bëhu gati te nisemi qe tani e te takojme Enesin e vërtetë foli plaku me gjithë zemër.
- Ah, shumë gjëra kanë ndryshuar tashmë, Enesi as qe ka ditur gjë për shtatezanine time, nuk mu dha rasti kurrë t'ja them. Pastaj, te gjithë njerëzitë me njohin atje, më vjen turp te shkoj ne këtë gjendje por ama do të shkojmë pas një muaji kur te kem lindur femijen.Mbase edhe Xhaviti do ndryshoje qëndrim kur te shohe nipin apo mbesen e tij…
- Ke te drejtë moj bije, ke te drejtë. Shko te qetesohesh pak, laji me vonë rrobat nëse ke mundësi nëse jo i lemë edhe këto pas muajit.
- Ah, jo jo këto do i laj, fundja po ti kisha lare me para do kishte marrë fund kjo pune, por dembalizmi ja ku çoi.
- Nuk ke pse qorton veten bije, askush nuk ka faj, dije qe vullneti i Zotit do të shkoje në fund gjithmonë, ne nuk mundemi ta ndryshojmë dot.
- Ashtu qoftë u pergjigj Nadia, dhe rendi te laje rrobat qe mblodhi nga rafti.

Vazhdon.............

Ditët kalonin rrufeshem dhe ja,erdhi dhe e diela.
Xhaviti ishte ulur si zakonisht ne ballkon dhe priste rrezet e porsarena te diellit ne shoqërinë e filxhanit te kafese.
-Enes, do të nisemi?
-Ja erdha.
-Epo nxito pak se rruga është e gjatë.
-Ja baba, sa te nderroj këto xhinset?
-Xhinset! Cdreqin ke me xhinset tani aman?
-Do ti vesh, pse të vij me mbathje?
Xhaviti qeshi rëndë dhe i foli sërish:Nuk po të them të vish me mbathje , por dhe me xhinse jo ama.
-Cte keqe ka?
-Si ç'të keqe ka, harrove se sot martohesh e po nisesh te marrësh nusen?
-Jo nuk harrova por se mbaj dot kostumin, lere pastaj atë zorren për fyti.
Me mirë dhenderr sportist.
Dhender sportist, psheretiu Xhaviti, pak i habitur...
-Degjo Enes degjo, unë mbaj përditë këtë veshje dhe nuk po me gjen asgjë e ti se mban dot një ditë.Merre vishe kostumin ,kemishen dhe kollaron e te me behesh dhenderr.
-Por me lodh ajo kollaroja, nuk jam mësuar me te.
-Enes, po nisemi te marrim nusen nuk po bëjmë gallate.

Enesi deshi s'deshi u fut ne dhomen e tij dhe filloi te veshe rrobat tradicionale te dhenderise.
-Tani po, u degjua zëri i Xhavitit, kur e pa te birin veshur me një kostum te zi.
I shkonte vërtetë, ndoshta edhe pse nuk kishte veshur shpesh rroba te tilla.
E puthi ne ballë te birin, ndërkohë shoferi dhe makina e zbukuruar i priste pikërisht ne oborr.
Nesemi zoteri? U degjua zëri i shoferit.
-Po u nisem tani sepse jemi pak vonë duhet te vemi e te kthehemi po sot.
Mos kij merak darka do na zere këtu ,foli optimist Shoferi.

Pas disa oresh rrugë, arriten me në fund, ne vendin e duur ku I priten me duartrokitje e me shumë respect.
Ishte një dasme e vërtetë, kishte plot te ftuar.
Ne njërën anë ishte fisi nga ana tjetër, ishin shoket e shoqet e Mires.
Shpresoj te jetë e fundit herë qe i shoh këto, psheretiu enesi, kur pa aty nja dy shokë te mirës qe ishin pijanece me name.
Ku i kishin qëlluar edhe ato fare pranë tij…Megjithatë ç'të bënte, ishte i detyruar te duronte sot.
Castet rreshqitnin me kollaj nën shoqërinë e muzikes urimeve e kenges.
Gati banketit po i vinte fundi, madje edhe vete dyshemeja e lokalit dukej sikur ankohej nga pesha e rëndë qe kishte mbi shpine, madje edhe gotat qaheshin nga sasia e madhe e alkohoolit te perdorur.
Dasmoret tashmë ishin çoroditur fare, sidomos qeflinjte e pijeve.
Me në fund i Zoti i dasmes e deklaroi banketin te mbyllyr duke falenderuar te gjithë pjesmarresit, ndërkohë Enesi dhe Mira perakaluan midis dasmoreve dhe u ngjiten drejt e ne makinen e zbukuruar.
I priste rrugë e gjatë sërish, sidomos Enesi ndjehej mjaft i lodhur nga ruga.
Pasi i pershendeten me dorë dasmoret, Xhaviti e urdhëroi shoferin qe ti jape gas makines dhe te arrinin me perendimin e diellit ne shtepi ku te qetesoheshin pak dhe me pas ti drejtoheshin lokalit ku do bëhej edhe një darke e vockel.
Vertete pak para perendimit te diellit makina ishte përpara deres se xhavitit, ndërkohë xhaviti i porositi te dy qe te clodhen pak përpara se ti drejtohen lokalit sërish.
Eh, sa pune e merzitshme tha me mospelqim Enesi, kush rri ende ngrire edhe disa ore te tjerë.
Xhaviti qeshi dhe ashtu buzegas u fut brenda ne dhomen e tij, ndërkohë edhe dy te sapomartuarit u futen ne dhomen e tyre.

Vazhdon............

Enes, u degjua zëri i shqetësuar i Xhavitit.
-Urdhero baba.
E shikon sa vonë qe jemi apo jo, shpejt behuni gati ndërkohë qe unë po shkoj me përpara.
-Pse do ikesh përpara ?
-Sepse është ora tetë e gjysmë nderrkohe ne nëntë vijnë te ftuarit e nuk ka kuptim te vënë ato përpara meje tek lokali.E mira do ishte qe ishit edhe ju por ja qe nuk jeni ende gati.
-Mirë baba, se dhe ne nuk do vonohemi.
-Mira bëhu gati, foli Enesi me një ze te lodhur.
-Atë po bëj Enes, por është mirë qe edhe ti të bëhesh gati, prapë këtë kostum do veshesh?
-Pse u vjeterua ky?
-Jo nuk thashë qe u vjeterua por ama shiko ndonjë tjetër.
-Mirë është mirë, po he.
-Enes pse të mos jetë edhe me mirë, kur është mundësia.
-Mira, nuk do me pëlqejë njeri mua sepse me ke pëlqyer ti prandaj mos ngul këmbë kot se nuk kam ndërmend te nderrohem me.
-Si të duash mo, po ky…
-Unë po vete te nxrerr makinen nga garazhi, për pesë minuta dil e jo si e ke zakonin…
Kaq tha Enesi dhe rendi me një hap te ngutshem.
Priti 5 min , priti dhjetë, priti 15 por ama mira nuk po del.
U mërzit dhe nisi ti bjere borise se makines ta kujtoje se ndoshta ka harruar…Ja me në fund doli mira e bojatisur e pipillosur si kurrë me pare.

-He mi, c'me je llustruar kështu? Lere po desh na plake këtu
-Shiko shiko u plak ky… sa shtatanike qe jeni ju burrat!
Enesi heshti dhe nuk gjeti ndonjë variant me te mirë sesa ti jape gaz makines e te nisem me shpejtesi drejt lokalit.

Frenoi pikërisht tek dera, ndërkohë portieri i hapi deren dhe menjehere te pranishmit u ngriten ne këmbë duke duartrokitur ciftin e ri.
Ndërkohë qe Mira pershendeste te ftuarit me dorë, Enesi as qe mori mundimin ta beje, madje njeri i tha: Cke mo qe rri ashtu sikur të kemi vrarë babane?
Lere ja preu fjalën një tjetër, te sapomartuarit për një muaj rrjesht i falet çdo gjë, ku ta këtë mendjen ai.
Të pranishmit qeshen te gjithë pas kësaj fjalie, ndërkohë qe edhe Enesi bëri sikur qeshi.
Gati po vinte Agimi, ndërkohë qe Enesi i kishte bërë nja dhjetë herë shenjë Xhavitit qe ta mbyllte këtë banket. Ne fakt ishte shumë i lodhur, por edhe pak i trishtuar, shpeshherë i kujtohej Nadia, dashuria e tij e pare qe e kishte humbur ne një mënyrë te çuditshme e shumë tragjike.
Me në fund u ngrit xhaviti, dhe foli fjalët e fundit te asaj nate, i falenderoi prezentet dhe uroi qe tu veje vetëm ne dasme e gezime.
Shyqyr qe e mbylli, foli Enesi me ze te ulet.
-Shtttt more se e degjojne njerëzitë, foli Mira me një ze shumë me te ulet.
-Pune e madhe po e degjuan, se di ti ca mostrash janë ndaj flet.
Ne fakt Enesi i urrente te gjithë te ftuarit, ishin deputete, zyrtare te lartë te shtetit, njerëz nga me negativet qe kishte shoqëria.
-Tani te ngihet cifti me pas do të dalim edhe ne një nga një foli xhaviti
-Mira dhe Enesi u ngriten ne këmbë , ndërkohë qe te gjithë te ftuarit i takuan me rradhë dhe braktisen lokalin.
Ora shenonte katër e pak minuta, ndërkohë nata e kishte thënë fjalën e fundit e skishte kohe me as për te marrë një sy gjume.
-Mos u merzitni more cifti se nuk keni pune sot, ditën bejeni nate.
Mira qeshi, ndeerkohe qe Enesit nuk i qeshej kur shikonte babane qe i shkonin kembet sa majtas djathtas nga pija e tepert.
Pasi mbaruan llogarite me te Zotin e lokalit, u nisen fill e për ne shtepi, ndërkohë Enesi hapi deren e makines dhe i kerkoi xhavitit, te hipe.
-Jo more, djalë se kam makinen time unë çfarë dua këtu. Apo ma thua këtë se me pandeh te dehur?
-Jo baba nuk thashë qe je dehur, pork am qejf te vemi sebashku, ndërkohë këtë e marrim nesër.
Po qe ashtu po, psheretiu xhaviti dhe u ul ne sendilen e mbrapme te mercedezit.
Rruga ishte pothuajse e boshtatisur dhe kjo e ndihmoi Enesin qe te rëndë me shpejtesi.
Befas arriten tek një shtepi te cilën sapo e pa Xhaviti, nisi të flasë: Ja kjo është shtëpia e asaj fshtarkes…
-Baba, mjaft te lutem foli Enesi me një ton qe rrallë e perdorte.
-Si është puna u habit Mira, asgjë asgjë, ja preu fjalën Enesi, por na ler tani se nuk kanë lezet fjalët ne 5 te mengjesit.
U futen Brenda territorit te shtepise dhe nuk u degjua me asnjë fjale pasi nuk ishte as koha e përshtatshme për to.Të gjithë donin gjume, ndërkohë qe pas një ditë gjumi Enesi e Mira do të ndermerrnin edhe një tjetër udhëtim qe nuk ishte udhëtim për muajin e mjaltit por udhëtim pune.

Vazhdon............

Mira, u degjua zëri i Enesit.
-Çfarë ke more?
-E di qe do nisemi sot apo jo.
-Sigurisht qe e di.
-Epo ngrihu atëherë dhe bëhu gati.
-Ja tani, po ti nuk do ngrihesh?
-Unë behem gati shpejt, ndërkohë me zgjo kur të jesh gati plotësisht.
-Mira qeshi duke thënë se e ke merzi këtë pritjen time ti eee.
-Enesi mbuloi koken me kuverte e nuk deshi të fliste me shumë.
-Mira, u ngrite moj bije, foli Xhaviti qe nga fundi i sallonit.
-Po u ngrita, duhet te bëjmë rrugë sot.
-Po ai gjumashi nuk u ngrit ai?
-Ja do i therras pas pak.
- I dini vete planet tuaja ju, shtoi Xhaviti dhe me këtë rast thithi edhe pikën e fundit te kafese se mbetur ne filxhan.
-Ngrihu Enes se tani jam gati, foli Mira.
-Je e sigurtë qe s'ke harruar te lyesh sytë, foli Enesi si pergjumesh.
-Shumë e sigurtë jam.
-Epo, ç'të ka gjetur kushtu sot xhanem u bërë gati shumë shpejt ta marrë e mira.
-Vonohesh keq, shpejton keq, edhe unë s'po te marr vesh tani Enes, kësaj i thonë hip se te vrava e zbrit se te vrava.
Enesi qeshi me te madhe aq sa i doli plotësisht gjumi.U ngrit lau sytë, piu një kafe te ftohte qe me mëngjes dhe tashmë ishte gati për tu larguar.
Mblodhen valixhet dhe rrobat dhe pasi u pershendeten me Xhavitin u nisen qe te dy për rrugë.
-Enes, mos harro të vish ne fundjave bertiti xhaviti.
-Jo jo nuk harroj, do të vijme çdo fundjave folen qe te dy një zëri me Miren.
Xhaviti i ndoqi me sy makinen derisa humbi ne kthese dhe me pas u fut sërish ne dhomen e tij.
-Enes ec edhe pak me shpejt se na plake kështu, u ankua Mira.
-Mos do të thyejme qafen kështu, harrove qe jam pa gjume.
-Mira heshti, ndërkohë Enesi ju lut qe ti jepte ajo pak makines sepse ndjehej vërtetë shumë i lodhur.
-U pa puna po i jap, qeshi Mira, fundja unë si shofere jam me e mirë nga ty.
-Me e mirë posi…
Mira qeshi ne te njenjten kohe me Enesin dhe mori ne dorë timonin gjatë gjithë udhetimit.Kur u futen Brenda qytetit Mira e zgjoi Enesin qer ti drejtoje rrugën për tek shtëpia e perkoheshme qe as vete se dinin sa do qëndronin aty.
-Zbriti cantat Enes dhe me jep te mbaj njërën.
-Po të jep ti mbash të gjitha, qeshi Enesi.
-Po gjete ti, shtoi sërish Mira.

Enesi, ishte tepër i lodhur, jo shumë i qete e as shumë i lumtur nga martesa.Nuk mund ta harronte dot Nadian, fytyren e saj, nishanin e bukur mbi buzë qe sa herë e shihte i zhdukej tërë lodhja e ditës.
Nadia ishte ne gjendje edhe me te vështirë, tashmë ishte ne ditet e fundit te shtatezanise dhe nuk dilte as deri ne oborr.
Nuk kishte as mundësi te levizete shumë, por i vinte edhe turp.
Plaku i gjore mundohej ta qetesoje e ngushelloje me aq sa mundej.
Megjithatë shpresa e Nadias ende nuk ishte shuar plotësisht, ende besonte se një ditë do ta takoje atë qe i kish falur dashurinë qe prej disa vitesh.
Ditët kalonin megjithëse merzitshem, fundja clidhje ka merzia apo gezimi ne ikjen e ditëve.I mërzitur apo i lumtur qofsh kohën nuk e ndaj dot, dielli do të linde e do të perendoje sipas ligjit te përkryer te Krijuesit te Gjithesise.
Një nate Nadia e ndjeu se kishte ardhur tamam koha e lindjes por ama nuk dinte ç'të beje, kush mund ta ndihmonte, plaku i gjore cmund te bënte? Megjithatë nuk nguroi ti tregoje, ndërkohë qe plaku pasi e mori vesh nuk u tregua aspak pasiv, mori shkopin dhe u nis te lajmeroje ndonjë nga mamite e fshatit.
Pas shumë mundimesh, me në fund arrtiti tek shtëpia e njeres dhe ju lut qe ta ndihmoje.
-Xhaxha, për çfarë lindje e ke fjalën, u pergjigj mamia e habitur, sepse ai jetonte fare i vetëm dhe te tërë e njihnin.
-Do te ta them atje, por pak me shpejt se jemi vonë.
-U pa puna, po bëj diçka sot për hirë te Zotit se para nuk po me jep ky, mendoi me vete pseudo doktoresha.
U nisen qe te dy dhe kur u futen brenda, ç'të shikonte, Nadia kishte lindur një vajzë shumë te bukur e te shendetshme.
-E çuditshme, po kush është kjo, pyeti e habitur mamia?
-Kjo është një vajzë e kusherires sime, ka ardhur tek unë ka ca kohe për ajër te pastër, sajoi plaku.
-Po burrin ku e ka?
-Lere ce pyet, burrin e ka në gurbet, sa po vuan njerezia, lane eshtrat nëpër Evrope…
-Të drejtë ke xhaxha,pohoi mamia e cila pasi e uroi Nadian kerkoi leje te ike.
Kur bëri te ike, vuri re se plaku po kërkonte diçka, por s'po gjente gjë.
Pas shumë perpjekjesh arriti te gjeje xhepin, dhe nxori prej tij një 5000 lekeshe dhe ja drejtoi asaj.
-Hera e pare qe mamise po i vinte keq të merrte para, dhe tek e fundit nuk bëri asgjë, kishte ardhur pikërisht në fund te pilafit.
-Xhaxha, te te rroje mbesa e vogël nuk dua asgjë prej teje.
-Të faleminderit moj bije Zoti te ruajte edhe ty, uroi plaku me gjithë shpirt.
Ndërkohë u degjua zëri i foshnjes te qaje dhe plaku u fut brenda qe ta perkedhele me dorë ne pamundesi për ta pare.
-Nuk te shikoj dot moj bije, por e ndjej qe je një vajzë e bukur dhe e mirë ashtu si nëna jote, Zoti te befte gua te madhe, uroi plaku.
Nadia, e falenderoi plakun dhe i tregoi disa vecori te pamjes se foshnjes se sapolindur.
Ishte vërtetë e bukur, kishte komponente e tipare nga te dy prindërit, ndoshta Nadias i ngjante pak me shumë.
Nadia sikur ndjehej pak me e lehtesuar nga një barre e madhe dhe sa të merrte veten ploteshisht kishte shprese të shkonte e te takonte Enesin,ndërkohë edhe plaku i kish shprehur gadishmerine se do e ndihmoje.
Ishte mëngjes herët, dhe Nadia sapo ishte ngritur, ndërkohë foshnja e vogël flinte e qete . Nadia, do ikim moj bije, u degjua zëri i plakut.
-Ja edhe pak sa te zgjohet vajza, ndërkohë edhe ne hame pak mëngjes sepse na gjendet ne stomak.
-Ha ti sepse unë nuk dua, do pij vetëm një Kafe e do nisemi.
Nadia pasi hengri pak buke, mori ne dorë vajzen e saj dhe u nisen qe te tre …
-Shpresoj qe ta gjejmë Enesin ne shtepi, foli plaku plot optimizen.
-Edhe unë kam shprese se do ta gjeme foli Nadia.
Pasi renden sa me këmbë sa me autobus, me në fund ishin fare afër me shtepine e xhavitit.
-Nadia tashmë e kishte ndërruar edhe mënyrë e te veshurit dhe nuk donte qe ta njihte askush.
Gjithesesi, u afruan tek porta, dhe Nadia kerkoi leje te hynin.
Portieri i lejoi, madje i percoli deri tek dera e sallonit të madh.
-Mirëdita, u degjua zëri i dobët i plakut, me pas edhe zëri i Nadias dhe e qara e foshnjes se sapozgjuar.Mirëdita, u pergjigj edhe Xhaviti duke mos e pasur mendjen ke po pershendeste.
Befas, ngriti koken lart dhe gati sa nuk plasi nga inati, por dhe nga frika…
-Po ju çfarë dreqin doni këtu, sa herë do ju them se djalin e kam te martuar?
-Ne duam të flasim vete me Enesin sepse një Zot e di me ke kam folur heren e fundit qe isha këtu i foli plaku plot vendosmëri.
-Ke folur pikërisht me tim bir dhe e pe sesi tu pergjigj.
-Ku, ndodhet ai Tani?
-Është martuar, dhe ka ikur te beje jetën e tij.
Pa mbaruar mirë fjalët ju zgjati atyre ne dorë një album fotosh ku Nadia pa Enesin, Nusen e tij, dhe pothuaj tërë ambjentin e dasmes.
Zemra ju keput dhe një lot zhgenjimi i pershkoj tërë faqen.
-Atëherë te paktën te marrë vajzen e tij, foli Nadia tepër e zhgenjyer.
-Cilen vajzë?
-Këtë qe kam ne krahe, unë nuk kam as shtepi, e as gjë prej gjeje, pse te vuaje edhe vajza jonë?
-Degjo këtu moj ti, djali im nuk ka asnjë vajzë dhe as qe kam ndërmend ti mbledh këtu fëmijët e botës e tja le tim biri. Ik me gjithë vajzen tënde e gjeji babane ku ta këtë.
-Atë do bëj, do e gjej vete Enesin, jo për vete unë sepse tashmë as qe me bie mendja për te, por ama ndaj vajzes se tij ka obligime.
Xhaviti u percap nën vete por nuk dinte ç'të fliste, ne fakt nuk kishte as çfarë të fliste.
-Ndërkohë Nadia me e fortë se kurrë ishte e bindur se tashmë duhet ti drejtohej gjykatave në lidhje me vajzen ose te gjente vete babane e saj.
Ndoshta kjo e dyta do ishte me e përshtatshme duke ditur se gjykata nuk mund te bënte asgjë në lidhje me Xhavitin.
Megjithatë dolen jashtë qe te tre, duke mallkuar Xhavitin por kësaj herë me te fortë…
Hamadi kishte dëgjuar gjithçka, dhe menjehere pasi iken u fut ne dhomen e Xhavitit.
-Zoteri, ka ndonjë problem?
-Probleme ka edhe nuk ka. E di çfarë kam frikë Hamad?
-Çfarë?
-Se kjo fshatarka do të takoje tim bir dhe martesen e tij të parë do e marrë lumi për një moment.
-Kush e lejon diçka te tillë Zoteri?
-Sigurisht qe nuk do ta lejojmë, ndaj duhet patjetër qe brenda tre ditesh te gjejmë një zgjidhje.
-Zgjidhja është gati Zoteri, po shkoj ne fshat, po e gjej shtepine e plakut dhe po e mbaroj këtë pune.
-Çdo të thuash me këtë?
-Po ja, plaku s'na intereson shumë sepse nuk mund te na demtoje dot, ndërkohë Nadia e vajza e vogël janë pengesa me e madhe, sepse lehtesisht mund te vertetesohet atesia e saj me anë te metodave mjeksore.
Kjo fjale i kalli datën Xhavitit dhe e urdhëroi Hamadin ta zgjidhe sa me pare këtë problem.
Si urdheron Zoteri, sot është ditë e premte te dielen e shumta do këtë marrë fund gjithçka.
Ndërkohë Nadia, plaku dhe vajza e vogël sapo kishin arritur ne fshat.
Të gjithë ishin te mërzitur, madje edhe vete qarja e foshnjes tregonte se nuk ishin te padrejta këto qe po ndodhnin. Ku ta gjesh valle drejtesine?
-Nadia mos u mërzit moj bije, do të rrimë këtu sebashku, do të punojmë qe te dy e do ta rrisim këtë vajzë, s'ke pse kërkon asgjë.
-Ndoshta mirë e ke, kur ato nuk e duan…
-Po vajzes ke ndërmend ti vesh, ndonjë emër moj bije se po bëhet për te martuar dhe s'ka një emër.
-Një emër e do ajo por ama do ja vesh ti.
-Jo jo, verja vete si te te pëlqejë.
-Jo, ngulmoi sërish Nadia, ti do ja vesh.
-Si te duket Emri Era?
-Era, është shumë i bukur, vërtetë me pëlqen.
-Atëherë ja lame Era.
Pse jo, u pergjigj Nadia e cila ndjehej mjaft e vrarë shpirterisht.

Ishte mëngjes, dielli i sapodale i bëri shenjë Nadias se duhet te ngrihej.Do shkonte diku atë ditë.
Para se te dalë i bëri shenjë plakut se duhet te kujdesej pak për Eren e të mos e lere te qaje.
Mos kij merak moj bije, këtë e kam ndërmend vete, foli plaku plot dhimbshuri.
Ndërkohë qe vajza flinte, plaku ishte ulur permbi krevat dhe po rrinte ne rehatllekun e tij.
Befas u degjua një e hapur dere mjaft e habitshme!
-Kush është?
-Kush është, foli për te dytën herë.
Askush nuk u pergjigj, ndërkohë ndjeu se po hapeshin dyert e dhomave me rradhë.
E dinte qe nuk ishte Nadia sepse ajo hynte mjaft lehtë ne dere qe me përpara e jo tani qe ishte e nevojshme qetesia edhe për vajzen.
Kush është, foli për së katërti plaku dhe levizi prej vendit ku qe ulur.
Befas u degjua te hapej edhe dhoma ku ishte foshnja dhe plaku i trembur nxitoi drejt saj.
Para se te arrije atje u perball me një te shtyre shumë vulgare dhe u perplas diku ne një qoshe muri.
Nisi te bertase me sa pati ne kokë, por shtepite e tjera ishin pak larg shtepise se tij.
Dhe era u zgjua dhe nisi te qaje, por ama e qara nuk vinte nga vendi i duhur.
-Lere vajzen aty more nisi te bertase plaku, por ama nuk shihte asgjë se cpo bënte vaki.
Hamadi po hapte çdo dere te dhomave te shtepise te gjeje Nadian, por me kot e pa qe nuk ishte ne shtepi.
Aty nuk mund te priste dot dhe si zgjidhje me te përshtatshme ishte qe ti vere zjarrin shtepise dha ta marrë vajzen me vete.
-Nuk zgjaten shumë minuta dhe korridori u kall nga flaket.
-Plaku i perplasur ne një cep muri as qe kishte mundësi te ngrihej, ndërkohë qe traret e vjetër te shtepise nisen te binin.
Nuk kishte mundësi te dilte dot,nga ajo shtepi.
Hamadi, pa se banoret e fshatit po i afroheshin shtepise ndaj mori Eren ne dorë , dhe nisi makinen me shpejtesi.
Tashme ishte shumë vonë, njerëzitë u futen Brenda e nxoren plakun gjysëm te djegur i cili nuk pushonte se rreshturi, vajzen, vajzen…
-Të gjithë e dinin se ai jetonte vetëm dhe nuk po e kuptonin çfarë po thosh.
Megjithatë dikush u fut me shpejtesi ne shtepi për te fundit herë qe te sigurohej ne ka mbatur njeri berenda.
Këtu nuk ka asnjë vajzë foli ai.
Ne ato momente vjen edhe Nadia, dhe sapo e pa shtepine ju shqye zemra nga dhimbja, pa plakun as te gjallë e as te vdekur, ndekohe qe vajzen e saj nuk po e shikonte.
-Ku është vajza, bertiti me sa kishte ne kokë.
Askush nuk dinte gjë për te.
Ne kontrolluam tërë shtepine, por nuk pame te këtë gjë brenda ndërkohë qe po të ish do të qante dhe një djalë i ri.
-E paskan rrembyer, u degjua zëri i dhimbshem i Nadias, ai ze kaq i vuajtur prej nene.
Ndërkohë dikush solli një makine dhe ngriten plakun ne te për ta dërguar ne spital me shprese se mund te shpetonte.
U ngjit edhe Nadia ne makine, e cila e perkedhelte plakun nga floket dhe sikur donte ti thoje te flm për gjithçka.Ndërkohë degjohej, zëri i plakut, e grabiten, e grabiten Eren.
-Kush e grabiti foli Nadia me një ze te ngjirur.
-Jam i sigurtë qe ka qenë Enesi i rreme moj bije.
Sapo kishin hyrë ne spital, ku u mblodhen një grup bluzash te bardha dhe moren plakun me shpejtesi.
Perpara se te ike, plaku me gjysëm zëri te pakuptueshem mirë,i thotë Nadias: Kij kujdes moj bije.
Nadia qau shumë, nuk dinte ç'të bënte, ndjehej plotësisht e humbur ne këtë beteje.
Megjithatë po priste, çdo të thonë doktoret për gjendjen e plakut.
Pas disa minutash del një infemiere dhe i thotë qe plaku vdiq.
Nadia nisi te qaje aq shumë se nuk ishte dëgjuar me përpara një e qare kaq e madhe brenda spitalit.
Tërë ky vaj, e cuditi infermieren dhe nuk ngurroi ta pyese për lidhjet me te.
Nuk e kam asgjë, por edhe gjithçka, u pergjigj shkurtimisht Nadia.
-Si kështu? Nuk është babai yt, jo babai më ka vdekur ka afro një vit.
Me vjen keq i foli infermierja dhe me pas e pyeti:Po ndonjë nga vellezerit nuk qe ne shtepi ta sillte këtu?
Nuk kam as motër e as vëlla, as prinder e as te aferm, me i afermi për mua ka qenë ky njeri dhe vajza ime pre se cilës me ndaluan...
Infermieres i erdhi keq, dhe donte të dinte me shumë.
-Nadia kishte nevojë t'ja tregoje dikujt dhimbjet e veta dhe nisi ti tregoje gjithçka për veten, fliste dhe qante, ndërkohë qe edhe infermierja qante bashme me te ne çdo fjale qe degjonte nga goja e saj.
-Do me besh një nder, ju lut Nadia Infermieres.
-Do mundohem me te gjithë forcen te te ndihmoj Nadia, prandaj fol.
A nuk më siguron dot një dhome brenda këtij spitali, dhe një pune qe te paktën te punoj këtu.
-Dhome, pune? U habit infemrierja!
-Po çfarë mund te besh ti Nadia këtu?
- Po jashtë spitalit çfarë mund te bëj? Valle ku do të rri? A do me lejohet te jetoj me shumë se nja jave? A do me ktheje njeri vajzen time te vogël?
Infermierja qau sërish bashke me te, ndërkohë e dergoi tek një dhume Brenda spitalit te qetesohej pak pas gjithë këtyre, duke i premtur se do bënte çmos ta ndihmoje.

Vazhdon..........





----------------
Loti imë i dukshëm ka qen i rallë sepse të shpeshtin e kamë mbajtur të padukshëm nga mungesa e njeriut të ma vajtoj...!

Nadia ishte shumë e lodhur por ama gjumi nuk e merrte.Si te flinte pas gjithë këtyre qe ndodhen? Megjithatë njeriu është i fortë e duhet ta perballoje fatin ashtu siç vjen.
Neper kokë i vinin mendime nga me te ndryshmet.
Befas infemierja hapi deren e dhomes dhe nisi ti flasë.
-Nadia ti duhet te hash pak, je shumë dobët…
-Nuk me haet jo, por te lutem kij parasysh s'të çfarë të thashë.
-Ne fakt fola me drejtorin e spitalit dhe pranoi te qendrosh këtu e të punosh si pastruese nëse nuk e merr për fyerje.
-Oh, jo aspak fundja puna është nder, mjafton të mos demtosh te tjerët.
Ashtu është vërtetë, tha infemierja, ndërkohë i tregoi se do të punoje qe javen tjetër.
Nadia e falenderoi sërish infemieren dhe u mundua te pushoje sado pak.

Ishte pothuaj mbrëmje, ndërkohë edhe Enesi me Miren kishin ardhur për fundjave.
Xhaviti mesi priste qe te marrë vesh se çka bërë Hamadi porosine qe dha.
Baba, cke qe mendohesh kështu?
Asgje nuk kam, por e kasha porositur për diçka Hamadin e s'e di çka bërë.
-Aman dhe ti me gjithë te, se ke idenë sa e urrej atë njeri.
Xhaviti nuk foli, ndërkohë bizoteroi një heshtje e cila u thye sefundmi nga zilja e portes.
Mira u ngrit te hape porten, mirëpo Xhaviti nuk e la.
-Lere Mira se po vete unë, se kam edhe pak pune andej.
Xhaviti vuri re qe ishte Hamadi e kerkoi prej tij te futet direkt ne dhomen e tij personale.
Hamadi kishte marrë me vete edhe eren e vockel e cila tashmë donte te pije dhe ja kishte nisur kemges.
-Po kjo çfarë është Hamad?
-Kjo është mbesa jote zoteri, më erdhi keq për te…
-Po me Nadian e cu be?
-Ne fakt nuk e pashë atë nga ka humbur por do ta gjej brenda pak ditesh, kurse plakun e lashe brenda ne shtepine qe digjej nga flaket.
-Po cpate me plakun ti more, ai sna prishte ndonjë pune?
-Ne fakt e lashe aty te digjej me qëllim qe te mendojnë se edhe foshnja është djegur ne shtepi brenda e ne te jemi te lare me çështjen.
-Ndonjehere mendon tamam Hamad, foli xhaviti duke qeshur.
-Flm zoteri, po a nuk me thua se çdo bëjmë me këtë foshnje kaq te vogël?
Xhaviti u mendua pak dhe tha: Këtë merre dërgoje ne ndonjë jetimore sa te rritet ca, me vonë te shohim e te bëjmë.
-Si urdheron zoteri po ju them se e gjeta ne rrugë te braktisur.
Sapo mbaroi fjalët bëri te dalë, por cuditerish Brenda dhomes kishin ardhur Mira sebashku me Enesin.
-Ua, sa fëmijë i bukur, u mahnit Mira.
-Vertete shumë shumë i bukur tha edhe Enesi.
-I kujt është ky fëmijë?
Xhaviti nuk diti si ti përgjigjej sepse hyrja e tyre ishte pak e papritu, por ama Hamadi e mori ne dorë situaten.
-Kjo është vajza e një kusherires sime, vdiq e gjora ndërkohë ka mbetur jetime.
Po babane ku e ka vajza nderhyri Enesi?
-Kusheriren e ka lënë i shoqi qe prej një muaji sepse nuk donte të kishin fëmijë.
- Sa e ndyre është bërë kjo botë more aman, psheretiu Enesi.
-Cte besh, tha hamadi e bëri sikur i erdhi keq.

-Po si e ka emrin kjo vajzë pyeti Mira me shumë kurreshjte?
Hamadi mbeti pa fjale, s'po i binte ndonjë emër ndërmend ne ato çaste.
Me në fund e mori sërish situaten ne dorë dhe foli.
Ne fakt kusherira ishte zhgenjyer shumë kohët e fundit nga i shoqi, ndërkohë ishte dhe sëmurë dhe e nenvleresoi pak punën e emrit, prandaj vajza është pa emër.
-Sa keq, foli Mira, edhe emrin nuk i paskan vënë dot kësaj vogelushje leri me te tjerat.
Mira e mori ne dorë beben e vogël, ndekohe Hamadi ju tha te dyve: Enes, Mira pse nuk ja vini ju një emër?
-Verja ti Mira, nderhyri Enesi.
-Si ju duket emri Nadia? Pyeti Mira e gezuar.
Nadia! folen një zëri te tre…
-Po Nadia, pse u cuditet.
Jo jo është emër shumë i bukur, foli Enesi dhe uli koken poshtë me qëllim qe të mos diktohej asgjë nga sielljet e tij.
Atëherë ja lemë Nadia, foli Xhaviti dhe puthi foshnjen ne ballë.
-Enes, si thua ta marrim ne e ta rrisim këtë vajzë?
-Këtë doja te te thoja edhe unë Mira, por se di Hamadi ne është dakort.
Unë, jo jo nuk jam aspak dakort, ju sapo jeni martuar, me mirë te rrini pak rehate përpara se te filloni fëmijët tuaj.
Se ka keq nderhyri edhe Xhaviti, do keni fëmijët tuaj seshpejti, ndërkohë qe Nadian do e dergojme ne një vend ku te rritet, ndërkohë me vonë mbase dhe e marrim.
-Enesi futi doren ne xhep, nxori një shumë te madhe parash, dha ja drejtoi Hamadit, merri dhe shpenzoi për vajzen.
-Të faleminderit Enes, foli hamadi me dinakëri.

Kështu Nadia e vogël perfundoi ne jetimore dhe aty u rrit.
Ndërkohë Nadia e madhe,punoi disa kohe si pastruese ne spital, ndërkohë me vonë, arriti te marrë edhe pak provoje nga mikja e saj infermiere dhe ma kalimin e kohës arriti te bëhet një infermiere ne atë spital privat.
Dhe kështu vazhduan për afro dhjetë vjet.
Ndërkohë Enesi dhe mira kishin filluar të kishin mosmarrëveshje me njëri-tjetrin, Mira kishte filluar sërish te pinte Alkohool dhe shpesh herë vinte vonë ne shtepi.
Çdo nate degjohej zhurme nga dhoma e tyre dhe Xhaviti tashmë i penduar e pikelluar, fliste nën vete:Më fal bir, ta shkaterova jetën me duart e mija.
Sa e sa herë mundohej ti tregonte te vërtetën, por ama e dinte se kështu do të humbte gjithçka, madje edhe vete Enesin, prandaj prehej dita ditës ne pikellim.
Mira dhe Enesi kishin tashmë një djalë, te cilit ja kishin vënë emrin Redi, ishte afro 9 vjeç.
Ishte e vështirë ndarja ne këto kushte por ama qe te dy e kuptuan se nuk ka tjetër rrugë veç kësaj, ndarja ishte e pashmangshme.
Nadia tashmë 10 vjeçare ishte futur ne klasen e peste, por ama nuk njihte as nënën e as babane, ndërkohë për te fjetur flinte ne një konvikt ku e kishte lënë Hamadi.
Hamadi i ishte prezantuar si xhaxhai i saj, por e takonte aq rrallë sa Nadia ende nuk dinte asgjë se çfarë është bërë me prindërit e saj.
Nadias, i mungonin prindërit , ledhatimet e dores se nenes te cilat si kish ndjere kurrë.
Shpeshherë i shkruante vjersha, nenes, i dukej sikur është prezente me te ne këto çaste.
Ndërkohë shoqet e saja talleshin me te, dhe pothuaj çdo ditë e rendonin me fjale.
Ne fakt e kishin edhe pak zili, pasi ishte nxenesja me e mirë, dhe i thonin ti je një kopile.
Ku e ke nënën? Ku e ke babane?
Nadia qante dhe shpesh herë zihej me shoqet e klases.
Kujdestarja e saj e ngushellonte shpesh dhe i thonte se ti ke një nene shumë te mirë, por ama nuk e kishte pare kurrë.
Një ditë ne orën e leximit kishin për te mësuar përmendësh një vjershe e cila ishte shumë e gjatë.
Mos u trembni, sepse nuk do ju a jap ta mesoni te teren, mesoni vetëm dhjetë strofa, tha mesuesja.
Ishte një vjershe për nënën, ku një djalë jetim kërkonte nënën e tij te humbur qe me lindjen.
Sa prekshme qe ishte, ndërkohë Nadia e mesoi te teren këtë vjershe dhe qau bashme me personazhin e kësaj vjershe.
Hyri mesuesja ne klase, dhe nisi ti pyese nxenesit: Kush e ka mësuar vjershen?
Asnje nuk foli përveç Nadias e cila ishte gati ta recitonte te teren.
Ngrihu Nadia, foli mesuesja dhe recitoje bukur.
Nadia u ngrit dhe me mjaft ndjenjë nisi te recitoje vjershen e dhimbshme te një bejtexhiu forumesh.

Nene sme vure ti as emrin
Djepin kurrë nuk ma tunde
Nene s'ta dëgjova kurrë zërin
Si munde te ikesh si munde?

Nga sytë e zjarrte rrjedhin lot
Ne zemren e brengte vlon shumë mall
Acarin dielli s'po e thyen dot
Ajsbergu i akullt bëhet me i madh

Nene te paktem më thuaj ku je
Të te shoh fytyren mekatare dua
Nuk jam i sigurt nëse e imja nene je
Po të ishe imja, do ishe sot me mua

Sa herë u ndjeva i vetëm o nene
Sa dhembje kam ndjere sa dhembje…
Sa më ka munguar dora jote nene
Qe lehtë e lehtë koken te me perkedhelte.

Sikur ta dish o nene sa ftohte kam ndjere unë
Kur debora binte dhe era nuk pushonte
Ndërsa unë i mjeri i lagur e bërë qulle
Nuk kisha një nene qe rrobat te mi n'drronte.

Sa shumë te kërkova dhe askund s'te pashë
Sa herë u semura sa herë për ty qava
Sa herë ne ëndërr emrin "nene" thashë
Sa herë me lotin tim jastekun e lava.

Sa herë zemra ime ka pikuar gjak
Sa herë goja ime vertiti renkime
E ti kurrë o nene su bërë merak
Se femia yt mbytej ne gulcime.

Sa herë loti i vetmise rrugën time preu
Sa endrra vdiqen sa pasione vane
Sa herë mungese e nenes zemen time theu
Sa brenga e trishtime thelle ne shpirt me rane.

Hyr moj nene në shkollë se ke aty një djalë
Qe mjaft bukur shkruan dhe di te lexoje
Shumë nota te mira gjatë vitit ka marrë
Por nuk ka i shkreti se kujt te ja tregoje.

Ku je pra o nene dua te te shoh
Ma kuptuan hallin tërë këto trotuare
Nuk kerkoj me shumë vetëm te te njoh
Të shoh zemren tënde te ashper, mekatare.

Të kerkoj gjithkah por askund s'të gjej
U be kaq e kaq kohe qe të flas me poezi
Mendoj se me do veteveten gënjej
Kthehem te kerkoj deri ne pafundesi.

Nadia deshi te vazhdoje ende por Mesuesja e nderpreu, dhe e uli duke e vleresuar maksimalisht.
Pasi mbaroi ora e mesimit, nisi sërish avazi. Një shoqe e saj nisi ta talle, dhe ne prani te shumë te tjerave merr rolin e mesueses dhe thotë, le të ngrihet ne mësim kopilia.
Nadias i erdhi shumë turp dhe nuk dinte ç'të bënte por mori një gote uji dhe ja leshoi kokës.Nga koka nisi ti rrjedhe gjak. Nadia u tremb aq shumë sa u largua nga konvikti menjehere nga ta dergonin kembet.
Iku shumë shpejt dhe eci aq shumë sa u lodh dhe u ul ne një stol ku e zuri edhe gjumi.
Kur u zgjua nuk e dinte se nga ishte por vuri re se ishte dielli ne te perenduar.
Nisi te ece e vetme trotuareve, derisa filli te bjere një shi i fortë dhe e legu teresisht.
Moti ishte ca i ftohte, dhe aq duhej qe Nadia te ftohej.
Nga konvikti moren ne tel Hamadin se nadia është arratisur, ndërkohë qe edhe Hamadi ishte vënë ne kerkim te saj.
Me në fund e gjeti një burrë pranë një parku ne te gdhire, dhe pikërisht pranë spitalit ku Nadia jetonte qe prej dhjetë vjetësh.
E pa qe ishte ftohur dhe mendoi ta dërgoje ne spital aty pranë.
E pyeti, po ti pse nuk i merr leje mamit qe ke ikur nga shtëpia e qëndron kështu vetëm?
-U nene e as baba, sa do doja ti kisha njohur te paktën.
Gruaja u prek thelle ne zemër e kuptoi qe do jetë ndonjë fëmijë i jetimores dhe mendoi ta lere ne spital ndoshta ata mund ta kthejnë andaj nga ka qenë.

Vazhdon...........







----------------
Loti imë i dukshëm ka qen i rallë sepse të shpeshtin e kamë mbajtur të padukshëm nga mungesa e njeriut të ma vajtoj...!

tani ne vija te pergjitheshme fundi është ky:
Nadia do ta takoje nadian e vogël ne këtë spital, por ama nuk do të munde ta njohe dot megjithëse do e degjoje historinë e saj e do qajne qe te dyja.
Ndërkohë pasi te kthehet ne konvikt Nadia e vogël do të arratiset sërish, dhe këtë herë nuk kthehet me madje nuk pyet nëse rrihet çdo nate nga Hamadi.
Me vonë Nadia do të jetë një punetore midis te miturisht për ku pastrojne ambjentet e kantierit.
Aty do të njohe edhe te vellane, Redin qe ne fillim e respekton si djalin e inxhinierit por ama nuk e di qe inxhinieri është babai i te dyve.
Me vonë, Enesi zbulon se Hamadi ka vjedhur shuma te mëdha, dhe e pushon nga puna pa lejen e xhavitit dhe xhaviti me vonë pajtohet me vendimin e te birit.
Nadia, bëhet shoqja me e mirë e Redit dhe luan ne shtepine e xhavitit bashke me te por as xhaviti nuk e di se cu be me mbesen.
Me kalimin e ditëve, ai i tregon gjithçka Enesit, ndërkohë qe Enesi pasi kupton gjithçka rend te kërkoje Hamadin e te gjeje te bijen.
Hamadi për tu hakmarre për pushimin nga puna thur një plan me disa shokë qe te hedhin ne ere një magazine te madhe te Enesit, por Nadia e degjon biseden dhe vete te heqe dinamitin.
Arrin ta beje por duke ikur me vrap diku rreshqet ne një hekur te fortë e bie pa ndjenja.
Hamadi niset te ike me shpejtesi kur e kupton se Enesi di gjithçka, por ne Arratisje e sipër makina e tij rre4zohet nga një ure dhe Do te gjeje vdekjen ne moment.
Me pas dëgjohet një ze nga punetoret e magazines dhe dalin me vajzen ne duar nga koka e trupi i se cilës rrjedhte gjak.
E merr e përqafon dhe e nis direkt e ne spital.Ndërkohë pikërisht ne spitalin ku ishte Nadia.
Me pas vijnë edhe XHaviti me redin dhe Nadia e takon ballë par ballë xhavitin e plakur por nuk i flet.
Xhaviti e njohu dhe e kërkon falje për gjithçka por nadia nuk do ta fale aspak.
Me në fund xhaviti i tregon se Enesi nuk ka ditur asgjë për këtë, dhe i trrgon se është edhe vajza juaj ne këtë spital e shtruar.
Atëherë nadia haron gjithçka, futet ne dhomen e se bijes e gjen Enesin aty duke i qare Nadias tek koka.
Nadia ne atë kohe fliste percart , dhe ne çdo fjale te saj kërkonte prindërit e humbur.
Këtu mbaron e tërë historia, këto te dy martohen megjithëse me shumë vonesë, ndërkohë qe bashke me to jetoi edheXhaviti i cili qe nga ajo ditë ndryshoi plotësisht......!!!!

FUND

( lexim te kendshem nese keni ndonje koment apo kritik mund te shprehi lirisht ju mirpres )